poniedziałek,
Stefan Żeromski
„Życie jest trudną lekcją, której nie można się nauczyć. Trzeba ją przeżyć”
–– Stefan Żeromski.
Stefan Żeromski herbu Jelita urodził się 14 października 1864 roku w Strawczynie. Swoje pierwsze próby literackie podjął w czasach nauki w gimnazjum. Wcześnie stracił rodziców i utrzymywał się z korepetycji. Zachorował na gruźlicę. Problemy życiowe spowodowały, że gimnazjum ukończył bez uzyskania matury. Po wyjeździe do Warszawy rozpoczął naukę w Instytucie Weterynarii, ta uczelnia nie wymagała matury.
Na studiach zetknął się z ruchem socjalistycznym. Brak pieniędzy zmusił go do przerwania nauki. Pracował jako guwerner w posiadłościach ziemiańskich. W 1892 roku na pięć lat wyjechał do Szwajcarii. Pracował w Muzeum Narodowym Polskim w Rapperswilu. W 1895 roku ukazał się pierwszy zbiór jego opowiadań.
PO powrocie do kraju pracował w Bibliotece Ordynacji Zamojskiej w Warszawie. W 1897 roku ukazały się „Syzyfowe prace”. Dwa lata później opublikowano „Ludzi bezdomnych”. Sukces rynkowy powieści „Popioły” w 1904 roku pozwolił pisarzowi porzucić pracę i przenieść się do Zakopanego.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej zgłosił się do Legionów Polskich, jednak nie trafił na front. Wrócił do Zakopanego. W 1918 roku został prezydentem Rzeczypospolitej Zakopiańskiej. W niepodległej Polsce brał aktywny udział w życiu kulturalno-literackim. Wniósł wkład w powstanie Akademii Literatury, Straży Piśmiennictwa Polskiego i polskiego oddziału PEN Clubu. Stefan Żeromski zmarł 20 listopada 1925 roku.
Pisarz był czterokrotnie nominowany do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w latach: 1921, 1922, 1923, 1924.
Powieści Stefana Żeromskiego
Na naszej stronie możesz przeczytać najważniejsze dzieła Stefana Żeromskiego.
