poniedziałek,
Merkuriusz Polski Ordynaryjny
3 stycznia 1661 roku w Krakowie zadebiutowała pierwsza gazeta wydawana w języku polskim. Czasopismo przygotowywano w drukarni Jana Aleksandra Gorczyna, wydawcą był Hieronim Pinocci, pochodzący z Włoch stronnik króla Jana Kazimierza. „Merkuriusz” powstał prawdopodobnie z inicjatywy Ludwiki Marii Gonzagi, żony polskiego monarchy, redakcja gazety była silnie związana z dworem królewskim i silnie wspierała idee polityczne Jana Kazimierza. Pierwszy numer pisma nosił nazwę „Merkuriusz Polski”, od drugiego numeru uległa ona zamianie na „Merkuriusz Polski Ordynaryjny”. Numery z rozszerzoną treścią otrzymywały tytuł „Merkuriusz Polski Extraordynaryjny”.
Gazeta ukazywała się 1-2 razy w tygodniu w nakładzie oscylującym między 100 a 200 egzemplarzami. Wydawnictwo miało 8-12 stron, treść stanowiły informacje z Polski i Europy. Treści propagandowe wplatano niezbyt nachalnie wśród ciekawostek o rodach panujących, wojnach, traktatach i politycznych intrygach. Już po kilku miesiącach zaniechano wydawania „Merkuriusza”, latem 1661 roku królewskie plany reform zostały odrzucone przez sejm i według dworu dalsze wydawanie gazety straciło sens. Ostatni numer ukazał się 22 lipca 1661 roku, cztery dni po zakończeniu obrad sejmu.
„Merkuriusz” czerpał ze wzorców zachodnich, na przykład od 1631 roku we Francji ukazywał się związany z dworem królewskim tygodnik „La Gazette”, który powstał z inicjatywy medyka Ludwika XIII. Wszystkie numery „Merkuriusza” w postaci elektronicznej można znaleźć na stronie Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1933–1939 w Warszawie tytuł wznowiono w formie tygodnika. W latach 1955–58 w Londynie wydawano emigracyjny miesięcznik kulturalno-literacki „Merkuriusz Polski Nowy, ale Dawnemu Wielce Podobny”.