wtorek,
Dynamic Host Configuration Protocol
Dynamic Host Configuration Protocol (protokół dynamicznego konfigurowania hostów, DHCP) to protokół komunikacyjny służący do przydzielania hostom przez serwer danych konfiguracyjnych sieci.
DHCP to rozwiązanie problemów związanych z nadawaniem adresów w dużych sieciach komputerowych, eliminuje potrzebę czasochłonnego ręcznego konfigurowania wszystkich urządzeń sieciowych i ułatwia zarządzanie nimi. Wbrew pozorom technika ta jest przydatna również w przypadku niewielkich sieci domowych, po skonfigurowaniu serwera DHCP podłączenie kolejnego urządzenia nie wymaga specjalnej wiedzy technicznej.
Pomysł automatycznego ustawiania konfiguracji sieci na urządzeniach końcowych ma już wiele lat. Na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku wprowadzono protokół Reverse Address Resolution Protocol (RARP) umożliwiający przekształcanie adresów sprzętowych interfejsów sieciowych (adresów MAC) na adresy IP. Jego następcą był wprowadzony w 1985 roku protokół Bootstrap (BOOTP) oferujący automatyczne przypisanie adresu IP do urządzeń sieciowych z serwera konfiguracji. Jego rozwinięciem jest DHCP.
Komputer pracujący w sieci opartej na protokole TCP/IP może komunikować się z innymi urządzeniami w sieci, jeśli ma nadany adres IP oraz maskę sieci. Typowymi danymi konfiguracji przydzielanymi przez DHCP jest adres IP hosta, adres IP bramy sieciowej, adres serwera DNS, maska podsieci. Możliwe jest także przekazanie kolejnych parametrów konfiguracji, m.in. wartości MTU (maksymalnego rozmiaru pakietu), adresów serwerów NIS, domeny NIS, adresu IP serwera SMTP, adresu serwera TFTP, adresu serwera nazw NetBIOS, adresu serwera WINS. Dostępne dodatkowe parametry zostały opisane w specyfikacji RFC 2132. Nie każda implementacja serwera DHCP pozwala na stosowanie wszystkich opcji DHCP.
Za pomocą DHCP adresy IP można dystrybuować na trzy sposoby:
- automatycznie – adresy IP ze skonfigurowanego zakresu przydzielane są hostom wysyłającym żądanie;
- dynamicznie – podobnie jak wyżej, jednak adresy przydzielane są na pewien określony w konfiguracji czas dzierżawy;
- ręcznie – administrator definiuje adresy IP dla poszczególnych adresów MAC, w tej sytuacji niezarejestrowane urządzenia nie otrzymają adresu IP.
Jeśli oprogramowanie serwera na to pozwala, można mieszać ze sobą przedstawione sposoby przydzielania adresów IP. Absolutnie DHCP nie należy traktować jako zabezpieczenia sieci, adres MAC można sfałszować, adres IP wpisać ręcznie itd.
DHCP używa protokołu UDP. Pakiety wysyłane przez klienta mają port źródłowy 68 i docelowy 67. Oczywiście serwer odpowiada odwrotnie, jego pakiety mają port źródłowy 67 i docelowy 68. W DHCPv6 dla adresów IPv6 klient wysyła zapytania na port docelowy 547, a serwer odpowiada na port docelowy 546.
Serwer DHCP może być udostępniany z poziomu urządzenia sieciowego lub jako usługa oferowana przez oprogramowanie zainstalowane na jednym z komputerów z sieci. Powstało wiele implementacji serwera DHCP, dostępne są rozwiązania dla systemów Windows, Linux, UNIX. Komputery korzystające z mechanizmu DHCP powinny mieć zainstalowane i odpowiednio skonfigurowane oprogramowanie klienta usługi. Jest on dostępny w standardowej instalacji współczesnych systemów operacyjnych.
