sobota,
Zbigniew Węglarz
Zbigniew Węglarz urodził się 5 sierpnia 1914 roku w Krakowie. Jego ojciec zginął podczas pierwszej wojny światowej. Zbigniew wraz z matką przez pewien czas mieszkał we Francji. Po powrocie do rodzinnego miasta ukończył IX Gimnazjum MatematycznoPrzyrodnicze im. Hoene-Wrońskiego. Po maturze wstąpił na Wydział Morski Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu. W październiku 1936 roku uzyskał promocję i stopień podporucznika marynarki. Początkowo służył na okrętach szkolnych. Wiosną 1939 roku został oficerem wachtowym na trałowcu ORP „Czajka”. W maju przeniesiono go na stanowisko oficera broni podwodnej niszczyciela ORP „Burza”.
W 1939 roku stosunki polsko-niemieckie uległy zaostrzeniu i wojna stała się nieunikniona. Wobec przewagi niemieckiej floty na Bałtyku istniało duże prawdopodobieństwo zatopienia polskich największych jednostek już w pierwszych dniach wojny. 30 sierpnia dowódcy niszczycieli ORP „Błyskawica”, ORP „Burza” oraz ORP „Grom” otrzymali sygnał rozpoczynający operację ewakuacji do Wielkiej Brytanii. Operacja ta jest określana przez historyków jako plan „Peking”. W dniu wybuchu drugiej wojny światowej polskie niszczyciele znajdowały się już na Morzu Północnym i niezagrożone dotarły do celu.
Zbigniew Węglarz na pokładzie ORP „Burza” brał udział w kampanii norweskiej oraz kampanii francuskiej. Jesienią 1940 roku został oficerem broni podwodnej na niszczycielu ORP „Błyskawica”. W tym okresie polska jednostka ochraniała konwoje na Atlantyku. Na początku 1942 roku przeniesiono go na niszczyciel ORP „Piorun”. Na jego pokładzie uczestniczył w konwojach alianckich transportowców oraz działaniach na Morzu Śródziemnym. W połowie 1944 roku trafił do Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Okehampton, gdzie był wykładowcą broni podwodnej. Od końca tego roku służył jako specjalista broni podwodnej w Komendzie Morskiej „Południe” w Plymouth.
Po demobilizacji na pokładzie niszczyciela ORP „Błyskawica” powrócił do opanowanej przez komunistów Polski. W kraju początkowo służył jako zastępca dowódcy ORP „Błyskawica”, w 1949 roku został dowódcą tej jednostki. Wiosną 1950 roku został aresztowany przez oficerów Głównego Zarządu Informacji. Był torturowany w celu zmuszenia do przyznania się do fikcyjnych zarzutów. W 1951 roku komunistyczny sąd skazał go na osiem lat pozbawienia wolności. Na początku 1955 roku został zrehabilitowany i zwolniony.
Po opuszczeniu więzienia początkowo zatrudnił się w Polskim Rejestrze Statków, później pracował jako inspektor bezpieczeństwa i higieny pracy w Polskich Liniach Oceanicznych w Gdyni. W 1958 roku powrócił do rejsów morskich jako kapitan kilku jednostek w indonezyjskiej firmie PELNI z Dżakarty. Od 1964 roku pracował w podobnym charakterze w Polskich Liniach Oceanicznych i Chipolbroku. W latach 1975–1978 dowodził dużymi masowcami amerykańskiej firmy Navicom. Po przejściu na emeryturę zamieszkał w rodzinnym mieście. Zmarł 8 stycznia 2007 roku w Krakowie.
