środa,
Walki o Bobrujsk 1918
11 marca 1918 roku złożeniem broni przed Niemcami przez I Korpus Polski w Rosji zakończyły się walki o Bobrujsk.
Latem 1917 roku generał wojsk rosyjskich Józef Dowbor-Muśnicki z polskich żołnierzy służących w Armii Imperium Rosyjskiego sformował I Korpus Polski. Były to trzy dywizje piechoty liczące łącznie około trzydziestu tysięcy ludzi. Polska jednostka toczyła walki z oddziałami bolszewickimi.
2 lutego 1918 roku I Korpus Polski rozpoczął oblężenie twierdzy Bobrujsk bronionej przez siedem tysięcy żołnierzy. Już po pierwszym dniu twierdza została zdobyta. Polacy zdobyli znaczne ilości broni i żywności. Nie był to koniec walk, bolszewicy nie mogli pogodzić się ze stratą twierdzy i zapasów.
Bolszewicy podjęli próbę odbicia Bobrujska. Walki były bardzo zacięte i przyniosły duże straty obu stronom. Po traktacie brzeskim Bobrujsk przypadł stronie niemieckiej. Niemcy postanowili doprowadzić do likwidacji I Korpusu Polskiego, zażądali kapitulacji twierdzy. Generał Dowbor-Muśnicki został zmuszony do złożenia broni.
11 marca 1918 roku do Bobrujska wpuszczono oddziały niemieckie. Większość Dowborczyków po rozbrojeniu udała się do Warszawy, wkrótce weszli w skład powstającego Wojska Polskiego. Pamiątką po polskich żołnierzach w twierdzy Bobrujsk był kopiec Dowborczyków wzniesiony na miejscu cmentarza, gdzie podczas walk chowano poległych i zmarłych żołnierzy i oficerów. Podczas wojny polsko-bolszewickiej kopiec został zniszczony, obecnie nie pozostał po nim żaden ślad. W 1932 roku na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie powstała mała kopia kopca bobrujskiego. Chowano tam żołnierzy Korpusu mieszkających w niepodległej Polsce.