poniedziałek,
Tomasz Wierzejski
Dziś mija rocznica urodzin majora saperów, żołnierza września 1939, więźnia sowieckich łagrów, cichociemnego, powstańca warszawskiego, kawalera Orderu Virtuti Militari.
Tomasz Jan Wierzejski urodził się 30 marca 1911 roku w Rzeżycy. Ukończył Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie. W 1930 roku zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do Szkoły Podchorążych Saperów. Po jej ukończeniu służył w jednostkach wojsk inżynieryjnych. Podczas kampanii wrześniowej dowodził 12. Samodzielną Kompanią Pontonową w składzie 8. Dywizji Piechoty. Został zatrzymany przez Sowietów i wysłany do obozu pracy przymusowej w głąb ZSRR.
Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Początkowo był oficerem wyszkolenia w 2. Batalionie Saperów, a następnie po ewakuacji polskich oddziałów na Bliski Wschód został przeniesiony do Dowództwa Saperów Armii. W 1943 roku otrzymał awans do stopnia kapitana. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji. 14 lutego 1944 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej.
W nocy z 21 na 22 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 29” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim w kraju znaleźli się porucznik Marian Golarz „Góral 2”, podporucznik Władysław Marecki „Żabik 2”, generał brygady Leopold Okulicki „Kobra 2”, podporucznik Zbigniew Waruszyński „Dewajtis 2” oraz rotmistrz Krzysztof Grodzicki „Jabłoń”. Skoczków spadochronowych przyjęła placówka odbiorcza „Kos” w okolicy wsi Wierzbno niedaleko Krakowa. Teren zabezpieczali żołnierze Armii Krajowej i oddział Batalionów Chłopskich.
Po odbyciu aklimatyzacji do życia w warunkach okupacyjnych miał zostać przerzucony na teren działania 30. Poleskiej Dywizji Piechoty AK, jednak ze względu na sytuację na froncie pozostał w Warszawie. Podczas powstania warszawskiego dowodził plutonem w batalionie „Czata 49”. Walkę rozpoczął na Woli, podczas walk na Starówce został ranny, po przejściu kanałami do Śródmieścia otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari. Został zastępcą dowódcy batalionu. Brał udział w ciężkich walkach na Czerniakowie. 3 października 1944 roku otrzymał awans do stopnia majora.
Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich na terenie Niemiec. Po uwolnieniu zameldował się w Londynie. Po demobilizacji postanowił pozostać na emigracji. Zamieszkał w Wielkiej Brytanii. Zginął 25 czerwca 1957 roku w wypadku samochodowym w Londynie.
