sobota,
Teodor Hoffmann
Teodor Hoffmann urodził się 9 kwietnia 1913 roku w Krakowie. Uczył się w Gimnazjum Męskim Towarzystwa Szkoły Mazowieckiej, w 1931 roku zdał egzamin dojrzałości. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Łączności. W latach 1932–1939 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, nie uzyskał dyplomu. Podczas ćwiczeń rezerwy w 1938 roku uzyskał stopień porucznika.
Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 39. Dywizji Piechoty. Jego jednostka wchodziła w skład Armii „Lublin”. Był zastępcą dowódcy łączności dywizji. Po zakończeniu walk uniknął niewoli. Na początku grudnia 1939 roku przekroczył granicę polsko-rumuńską. W styczniu 1940 roku zameldował się we Francji. Trafił do rezerwowego obozu wyszkolenia oficerów w Luçon. Po upadku Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii.
Służył jako dowódca plutonu radiołączności w 3. Brygadzie Kadrowej Strzelców. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w łączności radiowej i dywersji. 13 stycznia 1942 roku został zaprzysiężony na rotę Armii Krajowej. Wiele miesięcy oczekiwał na przerzut do kraju. W tym czasie służył jako instruktor na kursach łączności, a następnie dowodził kompanią szkolna w Ośrodku Wyszkoleniowym Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza.
W nocy z 16 na 17 października 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Wacek 1” znalazł się w okupowanej Polsce. Razem z nim w kraju znaleźli się podporucznik Władysław Godzik „Skrzat”, sierżant Władysław Flont „Grandziarz”, pułkownik Wacław Kobyliński „Dziad”, major Mieczysław Pękala „Bosak” oraz rotmistrz Jan Różycki „Busik”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Newa” w okolicach miejscowości Tomawa kilkanaście kilometrów od Piotrkowa Trybunalskiego.
Po odbyciu aklimatyzacji w Warszawie otrzymał przydział do Oddziału V Łączności Okręgu Łódź AK, gdzie był oficerem radiołączności. 25 listopada 1944 roku został przypadkowo zatrzymany przez niemiecki patrol żondarmerii. W czasie próby ucieczki został postrzelony w nogę. Był brutalnie przesłuchiwany przez gestapo. Bicie w ranną nogę zakończyło się zgorzelą gazową. Po amputacji nogi w szpitalu św. Trójcy w Piotrkowie uwolnili go żołnierze podziemia.
Do końca wojny się ukrywał. W 1948 roku zdobył dyplom architekta na Wydziale Architektury AGH w Krakowie. Pracował w warszawskich pracowniach architektonicznych. Wielokrotnie był nakłaniany do nawiązania współpracy z komunistycznymi służbami, odmawiał za każdym razem. W 1965 roku wyemigrował do Wielkiej Brytanii. Zmarł 14 stycznia 1975 w Londynie.
