Przejdź do treści

Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego w Mrągowie

Stanisław Taczak

piątek,

Stanisław Taczak

Dziś mija rocznica urodzin pierwszego naczelnego dowódca powstania wielkopolskiego, generała Wojska Polskiego, kawalera Orderu Virtuti Militari.

Stanisław Taczak urodził się 8 kwietnia 1874 roku w Mieszkowie w Wielkopolsce. Uczył się w Królewskim Gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim. W czasach szkolnych działał w Towarzystwie Tomasza Zana. W 1893 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął studia na Akademii Górniczej we Freibergu. W 1897 zdobył tytuł inżyniera. Pracował w kopalniach Westfalii, angażował się w działalność polskich organizacjach patriotycznych. Odbył zasadniczą służbę wojskową w armii niemieckiej. Po cyklicznych ćwiczeniach rezerwy uzyskał stopień porucznika. Po wybuchu pierwszej wojny światowej został zmobilizowany. Pod koniec 1916 roku na własną prośbę otrzymał przydział na stanowisko instruktora do 6. Pułku Piechoty Legionów Polskich. Wiosną 1917 roku oddelegowano go do Inspekcji Wyszkolenia Polskiej Siły Zbrojnej. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. Został oficerem Oddziału VII Naukowego Sztabu Generalnego WP.

27 grudnia 1918 roku, w dniu wybuchu powstanie wielkopolskiego, przybył do Poznania. Naczelna Rada Ludowa powierzyła mu stanowisko tymczasowego naczelnego dowódcy powstania. Jednocześnie otrzymał awans do stopnia majora. Początkowo najważniejszym zadaniem dowódcy powstania był scalenie żywiołowo powstających oddziałów w zorganizowaną strukturę wojskową. Był głównym twórcą Sztabu Generalnego Armii Wielkopolskiej, utworzył dziewięć wielkopolskich Okręgów Wojskowych. 16 stycznia 1919 roku przekazał dowództwo generałowi Józefowi Dowborowi-Muśnickiemu i objął stanowisko drugiego kwatermistrza Okręgu Generalnego. Po włączeniu Armii Wielkopolskiej w struktury Wojska Polskiego został dowódcą 11. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Na początku 1920 roku krótko był oficerem sztabowym, m.in. w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Później ponownie został dowódcą 11. Pułku przemianowanego na 69. Pułk Piechoty. Podczas Bitwy Warszawskiej dowodził 17. Dywizją Piechoty Wielkopolskiej.

Po zakończeniu walk o granice Rzeczpospolitej pozostał w wojsku. W 1924 roku otrzymał awans do stopnia generała brygady. W 1928 roku objął dowództwo Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W 1930 roku przeszedł w stan spoczynku. Aktywnie działał w środowiskach kombatanckich. Po wybuchu drugiej wojny światowej w wieku 65 lat ochotniczo dołączył do Armii „Poznań”. 9 września 1939 roku dostał się do niewoli. Lata wojny spędził w obozach jenieckich na terenie Niemiec. Po wyzwoleniu przez rok przebywał na kuracji w Nicei, a następnie wrócił do Polski. Zmarł 2 marca 1960 roku w Malborku.

Artykuł: Teoria emocji kolorów

Teoria emocji kolorów

Artykuł: DRAM Speculative Leadoff

DRAM Speculative Leadoff

Artykuł: Burst Mode DMA

Burst Mode DMA

Artykuł: Tryby DMA

Tryby DMA

Artykuł: DMA w kontekście historycznym

DMA w kontekście historycznym

Nasze technikum

Technik informatyk

Szkoły dla dorosłych

Nasza szkoła

Pełna oferta edukacyjna

Oferta szkoły