wtorek,
Stanisław Kłosowski
Stanisław Kłosowski urodził się 11 stycznia 1913 roku w Niwce, obecnej dzielnicy Sosnowca. W 1930 roku wstąpił do Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Bydgoszczy. Ukończył ją jako mechanik samolotowy. Następnie odbył kurs podstawowego pilotażu i otrzymał przydział do 22. Eskadry Bombowej 2. Pułku Lotniczego w Krakowie. W 1934 roku przeszedł kurs wyższego pilotażu w Grudziądzu. Wiosną 1939 roku został przeniesiony do 1. Pułku Lotniczego w Warszawie, gdzie latał na samolotach PZL.37 Łoś.
Podczas kampanii wrześniowej służył w 216. Eskadrze Bombowej. Po agresji ZSRR na Polskę zgodnie z rozkazem dowództwa przekroczył granicę z Rumunią. Dotarł do Francji. Jeszcze w 1939 roku z Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Bron został skierowany do Wielkiej Brytanii. Po ukończeniu obowiązkowych szkoleń otrzymał przydział do 301. Dywizjonu Bombowego „Ziemi Pomorskiej” im. Obrońców Warszawy. W okresie bitwy o Anglię jednostka osiągnęła pełną gotowość operacyjną. Stanisław Kłosowski swój pierwszy w tym okresie lot bojowy odbył 19 września 1949 roku, kiedy zbombardował niemieckie barki desantowe zacumowane we francuskim porcie. Jako pilot Dywizjonu 301 odbył pierwszą turę lotów bojowych nad Europą. 27 czerwca 1941 roku za zasługi odznaczono go Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Pod koniec listopada 1941 roku przeszedł do polskiej sekcji 138 Dywizjonu Specjalnego RAF. Dywizjon wykonywał zrzuty z zaopatrzeniem dla ruchu oporu w krajach okupowanych przez III Rzeszę. Jego piloci latali także nad Polskę. Stanisław Kłosowski pierwszy lot nad okupowaną Polskę odbył jako drugi pilot w ramach operacji lotniczej „Jacket” przeprowadzonej nocą z 27 na 28 grudnia 1941 roku. W kraju wylądowało wtedy sześciu cichociemnych. W nocy z 29 na 30 października 1942 roku w ramach operacji „Wrench” poleciał z zadaniem zbombardowania warszawskiej siedziby gestapo. Z powodu złej widoczności załoga nie zaryzykowała zrzucenia bomb w gęsto zamieszkanej okolicy i zaatakowała lotnisko Okęcie. W drodze powrotnej nad Danią jego samolot został poważnie uszkodzony przez wrogi nocny myśliwiec. Maszyna musiała wodować na Morzu Północnym, ale cała załoga została uratowana.
Po zakończeniu tury lotów bojowych odbył szkolenie na samolotach Consolidated B-24 Liberator. Później powrócił do 138. Dywizjonu. Jesienią 1943 roku otrzymał przydział do 1586. Eskadry Specjalnego Przeznaczenia. Ostatni lot bojowy odbył w nocy z 24 na 25 maja 1944 roku. Po przewidzianym w procedurze odpoczynku na początku 1945 roku został pilotem 45. Grupy Transportowej. Służbę zakończył w stopniu podchorążego. Był jednym z siedmiu lotników odznaczonych Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari i jedynym w tym gronie podoficerem. W czasie wojny odbył cztery tury lotów bojowych. Obowiązujące w Royal Air Force przepisy nie przewidywały czwartej tury, trzecią można było odbyć jedynie ochotniczo za zgodą przełożonych. Po demobilizacji pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł 17 września 1971 roku w Londynie.
