czwartek,
Zwyczaje bożonarodzeniowe: Podłaźniczka
Podłaźniczka to czubek jodły, świerka lub sosnowa gałąź wieszane pod sufitem w charakterze ozdoby podczas świąt Bożego Narodzenia. Zawieszano ją głównie nad stołem, chociaż czasami także nad oknem lub drzwiami. Była tradycyjną ozdobą w czasach, zanim pojawiła się choinka. Jej pochodzenie wiąże się z pogańską tradycją ludową i kultem wiecznie zielonego drzewka.
Podłaźniczkę ozdabiano, zawieszano ciastka, pierniczki, orzechy, jabłuszka, ozdoby z bibuły, kolorowe papiery, piórka, wydmuszki, źdźbła traw, kłosów zbóż itp. Wierzono w jej magiczną moc, miała zapewnić urodzaj, zdrowie, zgodę, dostatek, szybkie zamążpójście i ogólnie rzecz biorąc wszelkie szczęście. Szpilki drzewka iglastego chroniły przed chorobami, złymi duchami i piorunem.
Tradycja ta zachowała się na wsiach jeszcze do lat dwudziestych XX wieku, zwłaszcza w Polsce południowej. Obecnie została całkowicie wyparta przez choinkę. Inne nazwy podłaźniczki to podłaźnik, jutka, sad rajski, boże drzewko, wiecha. Podłaźnikiem w dawnej Polsce nazywano także osobę, która zawodowo zajmowała się bartnictwem oraz w niektórych regionach osoby przychodzące z życzeniami w dniu św. Szczepana.
