Przejdź do treści

Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego w Mrągowie

Operacja lotnicza „Weller 7”

piątek,

Operacja lotnicza „Weller 7”

W nocy z 8 na 9 kwietnia 1944 roku placówka odbiorcza „Jodła” położona około 50 kilometrów na północ od Radomia przyjęła ekipę skoczków spadochronowych. Byli to cichociemni major Jan Kamieński „Cozas”, podporucznik Tadeusz Kobyliński „Hiena”, porucznik Tadeusz Starzyński „Ślepowron” oraz kurier podporucznik Wiktor Karamać „Kabel”. Spadochroniarze przybyli nad Polskę na pokładzie samolotu Liberator BZ-965 „S” ze 1586. Eskadry RAF, który wystartował z włoskiego lotniska Campo Casale niedaleko Brindisi. Razem ze skoczkami zrzucono dwanaście zasobników oraz sześć paczek.

Jan Kamieński (1906–1987)

Pochodził z Podlasia. W 1928 roku zdał maturę i zdecydował się zostać zawodowym żołnierzem. Przez kilka lat uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Berezie Kartuskiej, Szkole Podchorążych Saperów oraz Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Od 1931 roku służył w 62 Pułku Piechoty. W latach 1937–1939 studiował w Wyższej Szkole Wojennej. Podczas kampanii wrześniowej był oficerem operacyjnym w 4 Dywizji Piechoty. 17 września przeszedł na Węgry i został internowany. Po ucieczce zdołał dotrzeć do Francji. Walczył w kampanii francuskiej, wyróżniał się w boju, czterokrotnie otrzymał Krzyż Walecznych. Został ranny i dostał się do niewoli. Wkrótce udało mu się uciec. Na terenie okupowanej Francji zajmował się organizowaniem przerzutu polskich żołnierzy do Wielkiej Brytanii. Od kwietnia 1941 roku kierował placówką wywiadowczą Oddziału II w Lyonie. Na początku 1942 roku przez Pireneje, Hiszpanię, Portugalię i Gibraltar przedostał się do Wielkiej Brytanii.

Początkowo służył w Brygadzie Szkolnej, a później został szefem Wydziału Wyszkolenia w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zgłosił się do służby w kraju. Po przeprowadzonej w nocy z 8 na 9 kwietnia 1944 roku operacji lotniczej „Weller 7” znalazł się w okupowanej Polsce, gdzie otrzymał przydział na stanowisko oficera sztabu III Oddziału Komendy Głównej Armii Krajowej. Podczas powstania warszawskiego służył w Komendzie Głównej AK. Po kapitulacji wyszedł z miasta z ludnością cywilną. Po rozwiązaniu Armii Krajowej działał w antykomunistycznym podziemiu. Początkowo był komendantem Obszaru Zachodniego organizacji NIE, a następnie komendantem Okręgu Kraków Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Równolegle był inspektorem Inspektoratu Południowego Narodowych Sił Zbrojnych.

Po rozwiązaniu Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj wyjechał z Polski. 7 września 1945 roku zameldował się w Sztabie Naczelnego Wodza. Ponownie skierowano go do kraju, jednak po kilku miesiącach, zagrożony aresztowaniem, wrócił do Anglii. Zmarł 29 maja 1987 w Stanach Zjednoczonych.

Tadeusz Kobyliński (1914–1961)

Urodził się w Ostrołęce. W 1933 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego. Po ukończeniu Szkoły Podoficerskiej Saperów w Modlinie uzyskał stopień kaprala. W 1935 roku przeszedł do służby w Policji Państwowej. Po klęsce wrześniowej dotarł się do Francji, gdzie wstąpił do polskich oddziałów. Podczas kampanii francuskiej walczył w szeregach 1. Batalionu Saperów 1. Dywizji Grenadierów. Po klęsce Francuzów działał w polskim wywiadzie w Oddziale II w Lyonie. W 1942 roku przedostał się do Wielkiej Brytanii. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie wywiadu.

W nocy z 8 na 9 kwietnia 1944 roku został przerzucony do okupowanej Polski. Z chwilą skoku otrzymał awans do stopnia podporucznika. Służył w sekcji wywiadu ofensywnego Wschód – „Pralnia” Oddziału II Komendy Głównej AK. Po rozwiązaniu Armii Krajowej działał w strukturach Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, a następnie w Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość. Późną jesienią 1945 roku opuścił Polskę. Do końca życia przebywał na emigracji. Zmarł 11 listopada 1961 roku w Londynie.

Tadeusz Starzyński (1903–1970)

Urodził się 8 maja 1903 roku w Kijowie. Jako gimnazjalista podczas wojny polsko-bolszewickiej ochotniczo wstąpił 23 Pułku Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli VI Brygady Piechoty Legionów. Walczył na froncie litewsko-białoruskim. Od 1925 roku służył w Policji Państwowej. W 1939 roku był zastępcą naczelnika warszawskiego Urzędu Śledczego przy Komendzie Wojewódzkiej PP w stopniu komisarza. We wrześniu 1939 roku został zmobilizowany, jednak brak jest informacji na temat jego losów podczas kampanii wrześniowej. 21 września przeszedł na Węgry. W listopadzie dotarł do Francji. 20 czerwca na pokładzie angielskiego transportowca „Alderpool” wypłynął do Wielkiej Brytanii.

Na wyspach brytyjskich służył w kilku jednostkach. Trzykrotnie zgłaszał się do służby w kraju. Po odbyciu przeszkolenia w dywersji został instruktorem cichociemnych w Specjalnej Stacji Treningowej nr 43 w Audley End. Później powierzono mu stanowisko kierownika Referatu Bezpieczeństwa w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. W 1944 roku ramach operacji lotniczej „Weller 7” został przerzucony do kraju. Po aklimatyzacji w okupowanej Polsce otrzymał przydział do Wydziału Kontrwywiadu i Bezpieczeństwa (komórka „997”) Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Był zastępcą kierownika referatu, zajmował się rozpracowywaniem niemieckich organów bezpieczeństwa. Podczas powstania warszawskiego służył jako oficer kontrwywiadu. Po kapitulacji stolicy zajmował się zabezpieczeniem dokumentów. Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną i udał się do Częstochowy.

Po powrocie do Warszawy w marcu 1945 roku pracował w Ministerstwie Poczt i Telegrafów. Prawdopodobnie nadal działał w konspiracji. 26 listopada 1945 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Przeszedł brutalne śledztwo. W celu wymuszenia zeznań uwięziono jego matkę, żonę i dzieci. Otrzymał wyrok 15 lat więzienia, który po apelacji prokuratora zamieniono na karę śmierci. Po tzw. amnestii powrócono do kary 15 lat pozbawienia wolności. Po torturach w czasie śledztwa miał problemy zdrowotnie, kilkakrotnie był operowany. Ponad siedem lat spędził w jednoosobowej celi. W 1956 roku karę zmniejszono do 10 lat więzienia. Dwa lata później w związku ze stosowaniem w śledztwie niedozwolonych metod uchylono wcześniejsze wyroki. W 1959 roku ze względu na stan zdrowia otrzymał dożywotnią rentę wojskową. Była ona bardzo niska, aby się utrzymać, musiał podjąć pracę. W 1967 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 26 kwietnia 1970 roku w Warszawie.

Artykuł: Teoria emocji kolorów

Teoria emocji kolorów

Artykuł: DRAM Speculative Leadoff

DRAM Speculative Leadoff

Artykuł: Burst Mode DMA

Burst Mode DMA

Artykuł: Tryby DMA

Tryby DMA

Artykuł: DMA w kontekście historycznym

DMA w kontekście historycznym

Nasze technikum

Technik informatyk

Szkoły dla dorosłych

Nasza szkoła

Pełna oferta edukacyjna

Oferta szkoły