piątek,
Operacja lotnicza „Weller 14”
W nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku placówka odbiorcza „Mysz” w okolicach Lublina przyjęła skoczków spadochronowych. Byli to cichociemni podporucznik Adam Benrad „Drukarz”, podporucznik Zbigniew Mrazek „Aminius”, podporucznik Tadeusz Żelechowski „Ring” oraz kurier Delegatury Rządu na Kraj plutonowy Jan Ciaś „Kula”. Ekipa skoczków przybyła na pokładzie samolotu Halifax JW-272 „D” ze 1586 Eskadry RAF, który odleciał z lotniska Campo Casale niedaleko Brindisi. Zrzut ubezpieczał oddział partyzancki Armii Krajowej dowodzony przez podporucznika Aleksandra Sarkisowa „Szaruga”.
Adam Benrad (1919–1987)
Pochodził ze Lwowa. Działał w harcerstwie i Związku Strzeleckim. Nie został zmobilizowany podczas kampanii wrześniowej. Przez Węgry przedostał się do Francji. Ukończył kurs w szkole podoficerów Camp de Coëtquidan. W kwietniu 1940 roku został oddelegowany do Wielkiej Brytanii. Służył w 1 Brygadzie Strzelców i Szkole Podchorążych. Zgłosił się do służby w kraju. Po odbyciu przeszkolenia, w nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku został zrzucony do okupowanej Polski. Lądował na placówce w okolicach Lublina. Otrzymał przydział do Kedywu Okręgu Łódzkiego Armii Krajowej. Od sierpnia 1944 roku dowodził Oddziałem Leśnym „Mazur” w Obwodzie Tomaszów Mazowiecki. Później służył w 25 pułku piechoty AK. Po rozwiązaniu Armii Krajowej przedostał się na Zachód. Zamieszkał w Wielkiej Brytanii. Zmarł 1 marca 1987 roku w Londynie.
Zbigniew Mrazek (1908–1981)
Przyszedł na świat w Męcinie Wielkiej niedaleko Gorlic. W 1926 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Później przeniósł się do Krakowa na Uniwersytet Jagielloński, gdzie w 1930 roku otrzymał dyplom magistra prawa. Po aplikacji zdał egzamin sędziowski. Pracował w sądownictwie, w 1938 roku został najmłodszym prokuratorem w ówczesnej Polsce. Nie został zmobilizowany podczas kampanii wrześniowej. Przez Rumunię przedostał się do Francji. W czerwcu 1940 roku został przerzucony do Wielkiej Brytanii. Służył w wojskach pancernych. Zgłosił się do służby w kraju i odbył przeszkolenie w zakresie dywersji i propagandy.
Po przybyciu do Warszawy podczas oczekiwania na przydział pracował w komórce „Kratka” utrzymującej łączność z więźniami Pawiaka. Ostatecznie oddelegowano go do Okręgu Wilno AK, jednak przydział nie został zrealizowany. Po wybuchu powstania warszawskiego dołączył do Pułku „Baszta”, był oficerem do zleceń dowódcy pułku. Po kapitulacji Warszawy trafił do niewoli. W maju 1945 roku zameldował się w Londynie. Po demobilizacji wrócił do Polski. Pracował jako adwokat w okręgu Sądu Apelacyjnego w Gdańsku. Na początku 1950 roku został aresztowany, a następnie decyzją prezydenta miasta Sopotu otrzymał nakaz natychmiastowego opuszczenia obszaru nadmorskiego. Zakazano prowadzenia praktyki adwokackiej. Bezskutecznie starał się o rehabilitację. W 1952 roku podjął pracę jako radca prawny Gorzowskich Zakładów Włókien Sztucznych. W 1958 roku ponownie wpisano go na listę adwokatów Wojewódzkiej Izby Adwokackiej w Gdańsku. Pracował w Biurze Projektów Gospodarki Wodno-Ściekowej i Ochrony Atmosfery w Szczecinie.
Tadeusz Żelechowski (1916–1984)
Urodził się w Samborze nad rzeką Dniestr. Nie został zmobilizowany podczas kampanii wrześniowej. 17 września 1939 roku wstąpił do tajnej drużyny harcerskiej. Został „białym kurierem”, regularnie kursował między polskimi terenami okupowanymi przez ZSRR a Węgrami. Przeprowadzał przez granicę zagrożonych deportacją ludzi, skąd przerzucano ich do Wojska Polskiego we Francji. Na początku 1940 roku został szefem wywiadu Związku Walki Zbrojnej w Drohobyczu. 30 marca 1940 roku we Lwowie został aresztowany przez NKWD. W 1941 roku sowiecki sąd skazał go na piętnaście lat więzienia. Wyrok odbywał w więzieniu w Gorkim. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Służył w 5. Dywizji Piechoty.
Po ewakuacji polskich oddziałów na Bliski Wschód zgłosił się do służby w kraju. W okupowanej Polsce otrzymał przydział do operującego na terenie Obszaru Lwów AK Oddziału Leśnego Józefa Bistronia „Godziembo”, przekształconego następnie na kompanię 19. Pułku Piechoty AK w składzie 5. Dywizji Piechoty AK „Dzieci Lwowskich”. Uczestniczył w wielu walkach z Niemcami i ukraińskimi nacjonalistami. Zebrany na jego rozkaz materiał fotograficzny posłużył później do ilustrowania zbrodni UPA w wielu publikacjach. Po wkroczeniu Armii Czerwonej nadal działał w konspiracji. Przeprowadził wiele akcji bojowych, m.in. uwolnił z rąk Sowietów kapitana Bistronia i Kazimierza Góreckiego. Po rozwiązaniu Armii Krajowej działał w strukturach Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Organizował szlaki przerzutowe za granicę. Latem 1945 roku prawdopodobnie wziął udział w napadzie na bank w Krakowie. Aresztowany w czasie akcji przez NKWD zdołał zbiec z aresztu.
Wyjechał na Ziemie Odzyskane i podjął pracę. W 1947 roku ujawnił się jako cichociemny w Miejskim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Kłodzku. Podpisał zobowiązanie o współpracy, jednak nadal przerzucał przez granicę osoby zagrożone represjami. 21 grudnia 1948 roku został zatrzymany w Ostrawie. Po przewiezieniu do Polski został skazany na osiem lat pozbawienia wolności. Więzienie opuścił w 1954 roku. Zamieszkał w Zielonej Górze. Według zapisów ewidencyjnych Służby Bezpieczeństwa do 1982 roku był zarejestrowany jako tajny współpracownik.
