czwartek,
Operacja lotnicza „Weller 12”
W nocy z 16 na 17 kwietnia 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 12” do okupowanej Polski przerzucono kolejną ekipę cichociemnych. Byli to podporucznik Stefan Górski „Brzeg”, podporucznik Gustaw Heczko „Skorpion” oraz podporucznik Marian Kuczyński „Zwrotnica” oraz podporucznik Aleksander Tarnawski „Upłaz”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Kanapa” w okolicach wsi Baniocha koło Góry Kalwarii pod Warszawą. Cichociemni przylecieli na pokładzie samolotu Halifax JP-181 „C” ze 1586. Eskadry Specjalnego Przeznaczenia RAF. Start maszyny nastąpił z lotniska Campo Casale niedaleko Brindisi. Razem ze skoczkami zrzucono dziewięć zasobników ze sprzętem wojskowym i sześć paczek.
Gustaw Heczko (1920–1988)
Urodził w Jaworzynce niedaleko Cieszyna. Podczas kampanii wrześniowej nie został zmobilizowany. Pod koniec 1939 roku przeszedł na Węgry, a następnie dotarł do Francji, gdzie otrzymał przydział do 10. Brygady Kawalerii Pancernej. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Na Wyspach Brytyjskich służył w jednostkach pancernych. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty i Kawalerii Zmotoryzowanej, w 1942 roku otrzymał stopień kaprala podchorążego. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji i broni pancernej. W nocy z 16 na 17 kwietnia 1944 roku został przerzucony do okupowanej Polski. W przeddzień skoku otrzymał awans do stopnia podporucznika.
W kraju otrzymał przydział do Okręgu Nowogródek AK. Po przybyciu na miejsce objął dowództwo plutonu w 77. Pułku Piechoty AK. Po operacji „Ostra Brama” został zatrzymany przez Sowietów, jednak zdołał zbiec. W pierwszych latach po wojnie osiedlił się w Wyszkowie. Później przeprowadził się do Olsztyna, gdzie mieszkał do końca życia. Był księgowym, a następnie dyrektorem w kilku zakładach pracy. Z akt IPN wynika, że w latach powojennych współpracował z komunistycznymi służbami. Zmarł w 1988 roku.
Stefan Górski (1922–1948)
Przyszedł na świat w Poznaniu. W czasach szkolnych działał w harcerstwie. Podczas kampanii wrześniowej służył w wojskowych służbach pomocniczych. Wraz z innymi harcerzami ze swojej grupy został ewakuowany na wschód. Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył granicę z Węgrami. Na początku grudnia 1939 roku zameldował się we Francji. Otrzymał przydział do kompanii łączności, jednak został skierowany na naukę do szkoły. W Paryżu ukończył pierwszą klasę licealną. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Początkowo chodził do polskiego gimnazjum w Londynie. Jesienią otrzymał przydział 1. Batalionu Strzelców Podhalańskich 1. Brygady Strzelców. Równolegle odbywał kurs maturalny. Na przełomie 1941 i 1942 roku ukończył Kurs Szkoły Podchorążych w Dundee.
Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji. W okupowanej Polsce otrzymał przydział do Kedywu Okręgu Łódź AK. Został instruktorem dywersji i dowódcą plutonu dyspozycyjnego w Obwodzie Piotrków. Po wkroczeniu Armii Czerwonej ujawnił się i podjął studia na Akademii Handlowej. Wkrótce przeniósł się do rodzinnego miasta na Uniwersytet im. A. Mickiewicza. Uprawiał sport, jako zawodnik Warty Poznań w 1946 roku został mistrzem Polski w sztafecie 3 × 1000 metrów. 22 listopada 1947 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa pod zarzutem działalności szpiegowskiej. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go na śmierć. Wyrok wykonano 27 września 1948 roku w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Dopiero w 1957 roku poinformowano rodzinę o wykonaniu wyroku.
W 1991 roku Sąd Najwyższy Izby Wojskowej orzekł o uniewinnieniu Stefana Górskiego. Rok później Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego uznał jego wyrok z 1948 roku za nieważny. Jego szczątki zostały odnalezione w wyniku prac ekshumacyjnych w 2013 roku na terenie Cmentarza Wojskowego na Powązkach.
Marian Kuczyński (1915–1944)
Pochodził z rejonu Lwowa. Od 1933 roku pracował na kolei. Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 6. Pułku Artylerii Ciężkiej. W listopadzie 1939 roku zameldował się we Francji. Odbył kurs Szkoły Podchorążych Piechoty w Camp de Coëtquidan. Podczas kampanii francuskiej służył w 3. kompanii 3. Pułku Grenadierów Śląskich 1. Dywizji Grenadierów. W trakcie walk pod Azadawge został ranny i dostał się do niewoli. Kilka miesięcy przebywał w szpitalu w Niemczech, a następnie został osadzony w obozie jenieckim. Po ucieczce zdołał przedostać się do Wielkiej Brytanii.
Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji. W marcu 1944 roku otrzymał awans do stopnia podporucznika. W ramach operacji lotniczej „Weller 12” został przerzucony do okupowanej Polski. Po standardowej aklimatyzacji do życia w warunkach okupacji otrzymał przydział do Kedywu Okręgu Lwów AK. 25 czerwca 1944 roku został zatrzymany przez policję ukraińską w Drohobyczu. Później przekazano go gestapo. Prawdopodobnie został rozstrzelany.
Aleksander Tarnawski
Jest ostatnim z 316 cichociemnych. Przyszedł na świat w Słocinie niedaleko Rzeszowa. W 1938 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Lwowskiego. Naukę przerwał wybuch wojny. We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. Przedostał się do Francji, gdzie Służył w 1. Pułku Piechoty 1. Dywizji Grenadierów. Wiosną 1940 roku uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Camp de Coëtquidan. Po upadku Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Skierowano go do Szkoły Podchorążych Broni Pancernej w Crawford. Jesienią 1940 roku otrzymał stopień kaprala podchorążego i przydział do 1. Pułku Pancernego 16. Brygady Pancernej. Zgłosił się do służby w kraju. Przeszedł szkolenie w zakresie dywersji i broni pancernej.
W okupowanej Polsce krótko służył w komórce „Kratka” zajmującej się utrzymywaniem kontaktu z więźniami Pawiaka. W maju 1944 roku otrzymał przydział służbowy Armii Krajowej do Okręgu Nowogródek AK. Po jego przybyciu do Nowogródka dowództwo Okręgu skierowano go do Zgrupowania Zachód Okręgu Nowogródek AK. Organizował i szkolił patrole dywersyjne, prowadził działania dywersyjne, produkował materiały wybuchowe. Jego oddział nie brał udziału w operacji „Ostra Brama”, zbyt późno przybył na miejsce koncentracji. Po wkroczeniu Armii Czerwonej podporucznik Tarnawski w grupie oficerów AK wyruszył w stronę Warszawy. W październiku 1944 roku dotarł w okolice Otwocka. W 1945 roku podjął pracę w Polskim Radiu w Warszawie. Później zamieszkał w Gliwicach. W 1949 roku zdobył dyplom magistra inżyniera chemika na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej. Pracował w śląskich zakładach przemysłowych i na Politechnice Śląskiej. W 1990 roku przeszedł na emeryturę.
7 września 2014 roku, w wieku 93 lat, wykonał skok spadochronowy z żołnierzami jednostki GROM im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej. 19 grudnia 2018 otrzymał awans do stopnia majora. Wielokrotnie był odznaczany, otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi, Odznakę Honorową za Zasługi dla Województwa Śląskiego, Medal „Pro Patria” oraz czterokrotnie Krzyż Walecznych.
