poniedziałek,
Operacja lotnicza „Vice”
W nocy z 16 na 17 lutego 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Vice” w okupowanej Polsce wylądowała kolejna ekipa cichociemnych. Byli to kapitan Tadeusz Burdziński „Malina”, major Feliks Dzikielewski „Oliw”, plutonowy Stanisław Kazimierczak „Ksiądz” oraz plutonowy Michał Parada „Mapa”. Skoczków na miejsce zrzutu dostarczył samolot Halifax DT-727 „K” z 138 Dywizjonu RAF, który 16 lutego wystartował z lotniska Tempsford położonego 75 kilometrów na północ od centrum Londynu. Załogą dowodził porucznik nawigator Radomir Walczak. Cichociemnych odebrała placówka „Lila” w Kampinosie, kilkanaście kilometrów od Mińska Mazowieckiego. Cichociemni mieli ze sobą 228 tysięcy dolarów oraz 270 tysięcy marek, które przekazano na potrzeby Armii Krajowej. Razem z nimi zrzucono sześć zasobników ze sprzętem.
Tadeusz Burdziński (1908–1970)
Urodził się w Kijach na Kielecczyźnie. Postanowił związać się z wojskiem. Jego specjalizacją była łączność. Podczas kampanii wrześniowej jako porucznik walczył w szeregach kompanii łączności Korpusu Ochrony Pogranicza. 19 września przeszedł na Węgry. Na początku 1940 roku dotarł do Francji. Służył w 3 Dywizji Piechoty. Po klęsce Francuzów został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Trafił do Centrum Wyszkolenia Łączności w Szkocji. Kolejnym przydziałem było stanowisko dowódcy plutonu w 10 Szwadronie Łączności w 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej generała Stanisława Maczka. Wiosną 1942 roku zgłosił się do służby w kraju.
W okupowanej Polsce początkowo służył w wywiadzie ofensywnym Komendy Głównej Armii Krajowej. Jesienią 1943 roku objął stanowisko o dowódcy kompanii łączności „Kram”. Zajmował się utrzymywaniem i usprawnianiem łączności radiowej z Londynem oraz prowadzeniem szkoleń. W maju 1944 roku został oficerem operacyjnym baonu radiołączności „Iskra”.
Po wybuchu powstania warszawskiego dowodził zgrupowaniem radiołączności na Starym Mieście. Po upadku Starówki przedostał się do Śródmieścia, a następnie na Mokotów. 26 września nadał ostatni komunikat i zniszczył radiostację. Jego oddział próbował przedostać się do Śródmieścia. Po kilkunastu godzinach kluczenia w kanałach powstańcy zawrócili na Mokotów. Grupa wyszła włazem na ulicy Dworkowej prosto w ręce esesmanów. Dookoła było widać ciała rozstrzelanych powstańców. Tadeusz Burdziński cudem ocalał, ponieważ w ostatniej chwili pojawił się niemiecki oficer, który przekazał rozkaz nakazujący traktować powstańców jako jeńców wojennych.
Major Burdziński zdołał uciec z niemieckiej niewoli. Objął obowiązki szefa Oddziału V sztabu Komendy Głównej AK. W 1945 roku przedostał się na zachód i służył w Polskich Siłach Zbrojnych. Po demobilizacji pozostał na emigracji.
Feliks Dzikielewski (1906–1986)
Przyszedł na świat w Osowie niedaleko Gołdapi. Po ukończeniu Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. G. Piramowicza w Suwałkach wstąpił do wojska i został zawodowym oficerem. Specjalizował się w łączności. Podczas kampanii wrześniowej służył jako oficer łączności 207. Pułku Piechoty. Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył granicę z Węgrami. W grudniu 1939 roku zameldował się we Francji, gdzie dowodził kompanią w Centrum Wyszkolenia Łączności.
W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Po przerzucie do kraju otrzymał przydział do Dowództwa Wojsk Łączności Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK. Kierował Referatem III, który zajmował się wydawaniem regulaminów, instrukcji itp. Jednocześnie pełnił funkcję kierownika Referatu II, którego przedmiotem działania były dywersja i sabotaż na liniach komunikacyjnych, operacje łączności oraz planowanie powstania powszechnego. Podczas powstania warszawskiego służył w II rzucie Komendy Głównej AK. Po kapitulacji Warszawy wyszedł z miasta z ludnością cywilną.
Po wkroczeniu Armii Czerwonej nadal działał w konspiracji. 20 listopada 1945 roku ujawnił się w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie. Jesienią 1950 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa pod zarzutem szpiegostwa. Po kilku miesiącach zwolniono go z powodu braku dowodów.
Stanisław Kazimierczak (1912–1943)
Pochodził z Warszawy. Był zawodowym żołnierzem. W 1937 roku otrzymał przydział na stanowisko radiotelegrafisty do Komisariatu Straży Granicznej w Grajewie. Brał udział w kampanii wrześniowej. Po ucieczce z obozu internowania na Węgrzech dotarł do Francji. Służył w Centrum Wyszkolenia Łączności i w kompanii łączności 3. Dywizji Piechoty. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Po odbyciu przeszkolenia w zakresie dywersji i radiotelegrafii został przerzucony do kraju.
Otrzymał przydział do Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK. Był radiotelegrafistą batalionu „Iskry”. W maju 1943 roku oddelegowano go na stanowisko okręgowego inspektora łączności radiowej do Okręgu Wilno albo Okręgu Nowogródek AK. Prawdopodobnie został aresztowany podczas kontroli dokumentów na granicy Generalnego Gubernatorstwa. Jego dalsze losy nie są znane. Według jednej z niepotwierdzonych wersji wydarzeń trafił do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz, a następnie przeniesiono go do KL Neuengamme, gdzie został zamordowany.
Michał Parada (1914–1944)
Urodził się w Chełmnie. Był absolwentem Państwowej Szkoły Lotniczej i Samochodowej w Warszawie. Dodatkowo ukończył kurs radiotechniczny. Jesienią 1934 roku został powołany do służby wojskowej. Służył w Pułku Radiotelegraficznym w Warszawie. Ukończył szkołę podoficerską. Po przejściu do cywila w 1936 roku podjął pracę w Policji Państwowej, gdzie był radiotelegrafistą. Po wybuchu drugiej wojny światowej nadal służył w policji. 21 września przeszedł na Węgry. W marcu 1940 roku dotarł do Francji, gdzie otrzymał przydział do Oddziału Rozpoznawczego 3. Dywizji Piechoty.
W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji i łączności radiowej. W okupowanej Polsce otrzymał przydział do Oddziału V Łączności sztabu Komendy Głównej AK. Służył jako radiotelegrafista Kompanii „Kram” Batalionu „Iskry”. Po wybuchu powstania warszawskiego był radiotelegrafistą w kompanii radiołączności Komendy Okręgu Warszawa AK w Śródmieściu. Ostatni raz widziano go 10 sierpnia 1944 roku na Starówce. Prawdopodobnie poległ tego dnia.
