czwartek,
Operacja lotnicza „Spokeshave”
W nocy z 19 na 20 lutego 1943 roku placówka odbiorcza „Pies” w okolicach Opoczna przyjęła ekipę cichociemnych spadochroniarzy. W operacji lotniczej „Spokeshave” uczestniczyli plutonowy Kazimierz Człapka „Pionek”, sierżant Piotr Nowak „Oko”, podporucznik Czesław Pieniak „Bór”. Razem z nimi w okupowanej Polsce znalazł się kurier podporucznik Jerzy Lerski „Jur”. Skoczków na miejsce zrzutu dostarczył samolot Halifax DT-620 „T” ze 138 Dywizjonu RAF, który 19 lutego wystartował z lotniska Tempsford położonego 75 kilometrów na północ od centrum Londynu. Załogą dowodził porucznik nawigator Mieczysław Kuźmicki. Po zrzucie samolot bez problemów wrócił do bazy.
Kazimierz Człapka (1918–1988)
Pochodził z Poznania. Podczas kampanii wrześniowej służył jako mechanik w 211. Eskadrze X Dywizjonu Brygady Bombowej. W lutym 1940 roku zameldował się we Francji, gdzie służył w Polskich Siłach Powietrznych w Lyonie. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Odbył szkolenie dla strzelców pokładowych i członków załóg samolotów bombowych. Otrzymał przydział do 301. Dywizjonu Bombowego „Ziemi Pomorskiej” im. Obrońców Warszawy. Brał udział w lotach bojowych jako strzelec radiotelegrafista. Później zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji.
Po wylądowaniu w okupowanej Polsce przydział na stanowisko dyspozycyjnego radiotelegrafisty Wydziału Lotnictwa Oddziału III Komendy Głównej Armii Krajowej. Później służył w kompanii „Orbis” batalionu radiotelegraficznego „Iskra” w Oddziale V Łączności. Podczas powstania warszawskiego był radiotelegrafistą radiostacji nr 23 A na Żoliborzu. Po kapitulacji Żoliborza dostał się do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich na terenie Niemiec. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Wielkiej Brytanii.
Piotr Nowak (1915–1992)
Urodził się w Czarnochowicach, w okolicach Wieliczki. W trakcie służby wojskowej w warszawskim 1. Pułku Radiotelegraficznym uzyskał specjalność radiotelegrafisty. Podczas kampanii wrześniowej służył w łączności 21 Dywizji Piechoty Górskiej. Po przekroczeniu granicy węgierskiej został internowany. Zdołał uciec i dotrzeć do Francji, gdzie zgłosił się do polskich oddziałów. Otrzymał przydział do 3 Dywizji Piechoty. Po klęsce Francji został przerzucony do Wielkiej Brytanii.
Zgłosił się ochotniczo na przeszkolenie dla cichociemnych. Po przerzucie do kraju. Służył w Oddziale V Komendy Głównej Armii Krajowej – komórce zajmującej się łącznością. Latem 1943 roku objął obowiązki instruktora łączności radiowej w Okręgu Lublin. W kwietniu 1944 roku był dowódcą radiostacji podczas operacji Most I, kiedy na lądowisku w okolicach Lublina wylądował samolot Dakota, którym odlecieli do alianckiej bazy w Brindisi przedstawiciele Komendy Głównej AK i Delegatury Rządu w Kraju.
Zgodnie ze swoją specjalnością podczas powstania warszawskiego zajmował się obsługą radiostacji. 26 września w trakcie ewakuacji z Mokotowa został wzięty do niewoli. Zdołał uciec z transportu do obozu jenieckiego i dotrzeć do nowej siedziby Komendy Głównej AK w Częstochowie. Pod koniec maja 1945 roku został aresztowany przez NKWD. Wywieziono go do Moskwy, gdzie miał być świadkiem w procesie szesnastu. Ostatecznie do tego nie doszło. W październiku 1945 roku został zwolniony.
Czesław Pieniak (1918–1964)
Przyszedł na świat w Chmielewie nieopodal Sokołowa Podlaskiego. W 1938 roku zdał maturę. Podczas kampanii wrześniowej służył jako żołnierz 5. Batalionu Telegraficznego Ośrodka Zapasowego Łączności. Wiosną 1940 roku dotarł do Francji. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Służył w 10. Brygadzie Kawalerii Pancernej oraz 1. Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej. Zgłosił się do służby w kraju i po odbyciu przeszkolenia w zakresie łączności radiowej oraz dywersji został zaprzysiężony. W okupowanej Polsce otrzymał przydział do Oddziału V Łączności sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Odpowiadał za pracę i bezpieczeństwo radiostacji, prowadził szkolenia łącznościowców. W maju 1944 roku brał udział w likwidacji niemieckiego pościgu radiowego w zasadzce Pruszkowie.
Podczas powstania warszawskiego był radiotelegrafistą sztabu Komendy Okręgu. 15 września ochotniczo podjął się próby dotarcia do wojsk sowieckich na drugiej stronie Wisły i nawiązania w ten sposób bezpośredniej łączności radiowej między Armią Czerwoną i dowództwem powstania. W nocy z 18 na 19 września przeprawił się przez rzekę i dotarł do oddziałów 1 Armii Wojska Polskiego. 24 września nawiązał radiowy kontakt z powstańcami. Dzień później został aresztowany przez kontrwywiad 1 Armii. W listopadzie 1944 roku został wywieziony do ZSRR. Trafił do łagru Borowicze, a następnie do przymusowej pracy w kopalni na Uralu. Jesienią 1947 roku wrócił do Polski.
