Przejdź do treści

Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego w Mrągowie

Mieczysław Boruta-Spiechowicz

czwartek,

Mieczysław Boruta-Spiechowicz

Dziś mija rocznica urodzin generała brygady Wojska Polskiego, żołnierza Legionów Polskich, uczestnika dwóch wojen światowych, działacza opozycji antykomunistycznej.

Mieczysław Boruta-Spiechowicz urodził się 20 lutego 1894 w Rzeszowie. Po kilku latach jego rodzice przeprowadzili się do Warszawy. W tym mieście ukończył gimnazjum. W 1913 roku rozpoczął studia na Akademii Handlowej w Antwerpii w Belgii. Jako student został członkiem Związku Strzeleckiego i odbył kurs podoficerski. Po wybuch pierwszej wojny światowej przybył do Krakowa i wstąpił do oddziałów formowanych przez Józefa Piłsudskiego. Służył w 2. Pułku Piechoty II Brygady Legionów Polskich. W czerwcu 1915 roku został ranny w bitwie pod Rarańczą. 15 grudnia 1915 roku uzyskał stopień podporucznika. Po kryzysie przysięgowym jego jednostka znalazła się w składzie Polskiego Korpusu Posiłkowego.

9 lutego 1918 roku w Brześciu Cesarstwo Niemieckie i Austro-Węgry (a także ich sojusznicy) oraz Ukraińska Republika Ludowa podpisały traktat, na mocy którego miano odstąpić Ukrainie Chełmszczyznę i część Podlasia. Wywołało to wzburzenie wśród polskiej opinii publicznej – organizowano manifestacje, urzędnicy rezygnowali ze stanowisk, przeprowadzano strajki urzędnicze, zwracano ordery austro-węgierskie. Nastroje dodatkowo podsycał fakt, że do rokowań nie dopuszczono delegacji Królestwa Polskiego. Żołnierze II Brygady Legionów postanowili wypowiedzieć posłuszeństwo w przebić się przez front, aby dołączyć do polskich jednostek w Rosji. Na miejsce przekroczenia frontu wyznaczono okolice Rarańczy. W nocy z 15 na 16 lutego 1918 roku doszło do bitwy. W walkach pod Rarańczą wyróżnił się Mieczysław Boruta-Spiechowicz.

Po rozbrojeniu II Korpusu Polskiego przez Niemców w maju 1918 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie tego roku został oficerem Wojska Polskiego. Na początku 1919 roku wziął udział w walkach z Ukraińcami o Lwów, dowodził trzema odcinkami obrony miasta. Później skierowano go do Francji, gdzie służył jako dowódca pułku w Błękitnej Armii generała Józefa Hallera. Po przyjeździe oddziałów generała Hallera do Polski dowodził 4. Pułkiem Strzelców Podhalańskich. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu walk o granice Rzeczpospolitej pozostał w wojsku. W 1921 roku ukończył II Kurs Wojenny Szkoły Sztabu Generalnego i uzyskał tytułu oficera Sztabu Generalnego. Podczas dwudziestolecia międzywojennego służył w kilku jednostkach piechoty oraz jako oficer sztabowy. 12 października 1934 objął obowiązki dowódcy 22. Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu. W 1936 roku uzyskał awans do stopnia generała brygady. Publikował artykuły stanowiące materiał szkoleniowy dla młodszej kadry oficerskiej.

W 1939 roku został dowódcą Grupy Operacyjnej „Bielsko” w składzie Armii „Kraków”. Pod jego komendą znalazły się 6. Dywizja Piechoty, 21. Dywizja Piechoty Górskiej, 1. Brygada Górska, batalion ON „Bielsko”, batalion ON „Zakopane” oraz batalion ON „Żywiec”. Już po wybuch drugiej wojny światowej w składzie GO „Bielsko” znalazła się także 10. Brygada Kawalerii pułkownika Stanisława Maczka. Oddziały generała Boruty-Spiechowicza osłaniały Kraków od strony południowo-zachodniej. Po ciężkich walkach z przeważającymi siłami wroga w pierwszym tygodniu września 1939 jego żołnierze wycofali się za rzekę Tanew. W dniach 17–20 września oddziały generała Boruty-Spiechowicza brały udział w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. Po rozbiciu polskich jednostek próbował na czele resztek Grupy Operacyjnej przebić się do Lwowa, ale jego wyczerpani żołnierze nie zdołali tego dokonać.

Dostał się do niemieckiej niewoli, jednak szybko zdołał uciec. Przedostał się do opanowanego przez Sowietów Lwowa. Wstąpił do Polskiej Organizacji Walki o Wolność i stał się jednym z organizatorów konspiracji antysowieckiej. Pod koniec 1939 roku próbował przedostać się do polskich oddziałów we Francji. Podczas próby przekroczenia granicy z Węgrami został zatrzymany w NKWD. Początkowo był więziony w Stanisławowie, później przewieziono go do moskiewskiej siedziby NKWD na Łubiance. Odrzucił propozycję organizowania oddziałów wojska polskiego w ZSRR pod sowiecką komendą. Po agresji III Rzeszy na ZSRR i zawarciu układu Sikorski-Majski zwolniono go z więzienia. Wstąpił do Armii Andersa i objął stanowisko dowódcy 5. Wileńskiej Dywizji Piechoty. Po ewakuacji polskich oddziałów z ZSRR trafił do Wielkiej Brytanii, gdzie dowodził I Korpusem Pancerno-Motorowym w Szkocji. Jesienią 1944 roku brał udział w walkach w rejonie granicy belgijsko-holenderskiej.

Po zakończeniu wojny wrócił do Polski. Początkowo przyjęto go z otwartymi ramionami w Ludowym Wojsku Polskim, jednak po konflikcie z generałem Karolem Świerczewskim został przeniesiony do rezerwy. Zamieszkał w Skolwinie pod Szczecinem i zajął się prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Otwarcie protestował przeciw oczernianiu przedwojennych oficerów. W 1964 roku przeprowadził się do Zakopanego. Działał w środowiskach kombatanckich, zaangażował się w sprawę protest przeciw sowieckiej dewastacji Cmentarza Orląt we Lwowie. W 1974 roku został wybrany na prezesa honorowego Związku Legionistów Polskich. Po odznaczeniu przez władze PRL sowieckiego przywódcy Leonida Breżniewa Krzyżem Wielkim Orderu Wojennego Virtuti Militari zorganizował akcję złożenia na Jasnej Górze Orderów Virtuti Militari przez żyjących przedwojennych oficerów. W latach siedemdziesiątych działał w środowiskach opozycyjnych. W 1981 roku wziął udział w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność”. Zmarł 13 października 1985 roku w Zakopanem.

Artykuł: DRAM Speculative Leadoff

DRAM Speculative Leadoff

Artykuł: Burst Mode DMA

Burst Mode DMA

Artykuł: Tryby DMA

Tryby DMA

Artykuł: DMA w kontekście historycznym

DMA w kontekście historycznym

Artykuł: Bezpośredni dostęp do pamięci

Bezpośredni dostęp do pamięci

Nasze technikum

Technik informatyk

Szkoły dla dorosłych

Nasza szkoła

Pełna oferta edukacyjna

Oferta szkoły