piątek,
Edmund Marynowski
Edmund Marynowski urodził się 14 stycznia 1913 roku w Warszawie. Ukończył Państwową Szkołę Techniczną z Wydziałem Lotniczym i Samochodowym w Warszawie. W 1933 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął odbywanie służby wojskowej w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Wkrótce przeniósł się do Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie. Po przejściu do rezerwy pracował w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa.
We wrześniu 1939 roku po ewakuacji Instytutu, 17 września przeszedł do Rumunii. Na początku 1940 roku dotarł do Francji, gdzie służył w Polskich Siłach Powietrznych. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii otrzymał przydział do Polskiej Szkoły Pilotów. Zgłosił się do służby w kraju i odbył odpowiednie przeszkolenie. 15 grudnia 1943 roku został zaprzysiężony na rotę Armii Krajowej.
Nocą z 27 na 28 kwietnia 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 21” został zrzucony ze spadochronem w okolicach Lublina. Wśród skoczków spadochronowych odebranych przez placówkę odbiorczą „Koza” w okolicach miejscowości Bychawka niedaleko Lublina znaleźli się także pułkownik Jan Biały „Kadłub”, major Jerzy Iszkowski „Orczyk” oraz major Bronisław Lewkowicz „Kurs”. Przybysze z Anglii dostarczyli ponad trzysta sześćdziesiąt tysięcy dolarów przeznaczonych na działalność bieżącą Armii Krajowej.
Po aklimatyzacji otrzymał przydział na stanowisko oficera nadzoru technicznego Bazy Lotniczej „Łużyce” Obszaru Warszawskiego AK. Wiosną 1944 roku objął dowództwo kompanii „Jur”. W szeregach batalionu „Zaremba-Piorun” walczył w powstaniu warszawskim. Po kapitulacji powstania dostał się do niewoli i trafił do obozu jenieckiego. W 1945 roku został uwolniony przez oddziały amerykańskiej armii. Pod koniec czerwca zameldował się w Londynie. Po demobilizacji emigrował do Kanady, a następnie do Stanów Zjednoczonych. Zmarł 9 czerwca 2014 roku w Sun City West w stanie Arizona.
