czwartek,
Wiesław Stępniewski
Dziś mija rocznica śmierci polskiego konstruktora lotniczego, wybitnego specjalisty w dziedzinie wiropłatów.
Wiesław Zenon Stępniewski urodził się 4 stycznia 1909 roku w Kamieńcu Podolskim. Pochodził ze starej wołyńskiej rodziny szlacheckiej herbu Szreniawa. Uczył się w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie, a następnie studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W 1934 roku zdobył dyplom inżyniera. W trakcie studiów aktywnie działał w sekcji szybowcowej Aeroklubu Warszawskiego.
Po ukończeniu studiów podjął pracę w warszawskich Państwowych Zakładach Lotniczych. Był członkiem zespołu konstrukcyjnego samolotu PZL.37 Łoś. Opracował projekt wstępny motoszybowca ITS-8. Był współkonstruktorem szybowca wyczynowego TS-1/34 Promyk. Od 1935 roku zajmował stanowisko kierownika technicznego Instytutu Techniki Szybownictwa i Motoszybownictwa we Lwowie, wykładał także na Politechnice Lwowskiej.
Po wybuchu drugiej wojny światowej trafił do Francji, gdzie pracował w firmie Bronzavia. Zajmował się modernizacją francuskich samolotów myśliwskich. Po klęsce Francuzów został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. W 1941 roku wyjechał do Kanady i podjął pracę w wytwórni samolotów De Havilland, gdzie został kierownikiem działu aerodynamiki. Razem z innym polskim konstruktorem Wsiewołodem Jakimiukiem opracował wstępny projekt samolotu wielozadaniowego De Havilland Canada DHC-2 Beaver. Duet polskich inżynierów w 1945 roku wykonał projekt samolot De Havilland Canada DHC-1 Chipmunk na potrzeby RAF. Obydwa modele samolotów trafiły do seryjnej produkcji.
Od 1946 roku mieszkał na stałe w Stanach Zjednoczonych. Stał się znanym specjalistą w dziedzinie wiropłatów. Początkowo pracował w Jet Helicopter Corp, później był dyrektorem badań rozwojowych w wytwórni śmigłowców Piasecki Helicopter, prekształconej następnie w Boeing Vertol. Technologie opracowane przez Stępniewskiego do dziś są stosowane w produkcji śmigłowców. Znane są także jego pionierskie prace nad samolotem pionowego startu i lądowania.
W latach siedemdziesiątych wykładał na kilku amerykańskich uczelniach technicznych. Był autorem licznych publikacji, wśród nich znalazł się bardzo znany podręcznik aerodynamiki wiropłatów. W 1992 roku założył firmę współpracującą z amerykańską armią i NASA. Nie zerwał związków z Polską, stale współpracował w dziedzinie badań nad śmigłowcami z polskimi instytucjami naukowymi. Zmarł 9 grudnia 1998 roku w Springfield.
