piątek,
Tymczasowa Rada Stanu
14 stycznia 1917 roku na Zamku Królewskim w Warszawie zainaugurowała swoją działalność powołana przez zaborców Tymczasowa Rada Stanu.
W 1916 roku po konferencji politycznej obu mocarstw w Pszczynie władze niemieckie i austro-węgierskie ogłosiły proklamację zwaną jako akt 5 listopada. Zawierał on mglistą obietnicę utworzenia „samodzielnego” Królestwa Polskiego na części ziem „wydartych” Rosji. W akcie nie określono granic tworzonego państwa, występujące w nim sformułowanie o „łączności z obu sprzymierzonymi mocarstwami” oznaczało całkowitą zależność od Berlina i Wiednia.
Mieszkańcy zaboru rosyjskiego odebrali proklamację państw centralnych dość chłodno. Cztery dni później ogłoszono pobór do Polnische Wehrmacht – formacji włączonych do niemieckich sił zbrojnych, co dość jasno ukazało intencje zaborców. 6 grudnia powołano Tymczasową Radę Stanu – pierwszy organ polskiej władzy w powołanym do życia Królestwie będący odpowiednikiem rządu. 14 stycznia 1917 roku na Zamku Królewskim w Warszawie nastąpiła uroczysta inauguracja tego organu. Dzień później Rada rozpoczęła działalność.
W składzie Rady zalazło się 25 członków, piętnastu reprezentowało niemiecki obszar okupacyjny, dziesięciu austro-węgierski. Miała ona stanowić organ doradczy, przygotowawczy i współdziałający na rzecz przyszłych instytucji państwowych. Członkowie zostali powołani przez władze okupacyjne. 17 stycznia Rada Stanu wybrała wydział wykonawczy. Tydzień później nastąpił podział referatów pomiędzy członków wydziału wykonawczego. Referat Wojny objął Józef Piłsudski.
Tymczasowa Rada Stanu funkcjonowała do 30 sierpnia 1917 roku. Jej inicjatywy były blokowane przez okupantów, np. próba przejęcia szkolnictwa i sądów. Czarę goryczy przelała sytuacja związana z tzw. kryzysem przysięgowym w Legionach Polskich. W sierpniu 1917 roku większość członków Rady podała się do dymisji.
