sobota,
Tadeusz Burdziński
Urodził się 26 lutego 1908 roku w Kijach na Kielecczyźnie. Ukończył Gimnazjum Państwowe im. Mikołaja Reja w Kielcach. Postanowił związać się z wojskiem. Uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty, a następnie w Szkole Podchorążych Inżynierii. Jego specjalizacją była łączność. Pierwszym przydziałem było stanowisko oficera instruktora w kompanii telegrafistów w 13 Kresowej Dywizji Piechoty. Prowadził także zajęcia w Centralnej Szkole Podoficerów Korpusu Ochrony Pogranicza w twierdzy Osowiec.
Podczas kampanii wrześniowej jako porucznik walczył w szeregach kompanii łączności KOP. 19 września przeszedł na Węgry. Na początku 1940 roku dotarł do Francji. Służył w 3 Dywizji Piechoty. Po klęsce Francuzów został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Trafił do Centrum Wyszkolenia Łączności w Szkocji. Kolejnym przydziałem było stanowisko dowódcy plutonu w 10 Szwadronie Łączności w 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej generała Stanisława Maczka. Wiosną 1942 roku zgłosił się do służby w kraju. Odbył serię szkoleń dla cichociemnych. Specjalizował się w łączności radiowej.
W nocy z 16 na 17 lutego 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Vice” został przerzucony do okupowanej Polski. Służył w wywiadzie ofensywnym Komendy Głównej Armii Krajowej. Jesienią 1943 roku objął stanowisko o dowódcy kompanii łączności „Kram”. Zajmował się utrzymywaniem i usprawnianiem łączności radiowej z Londynem oraz prowadzeniem szkoleń. W maju 1944 roku został oficerem operacyjnym baonu radiołączności „Iskra”.
Po wybuchu powstania warszawskiego dowodził zgrupowaniem radiołączności na Starym Mieście. Po upadku Starówki przedostał się do Śródmieścia, a następnie na Mokotów. 26 września nadał ostatni komunikat i zniszczył radiostację. Dwa dni wcześniej otrzymał awans do stopnia majora. Jego oddział próbował przedostać się do Śródmieścia. Po kilkunastu godzinach kluczenia w kanałach powstańcy zawrócili na Mokotów.
Grupa wyszła włazem na ulicy Dworkowej prosto w ręce esesmanów. Dookoła było widać ciała rozstrzelanych powstańców. Tadeusz Burdziński cudem ocalał, ponieważ w ostatniej chwili pojawił się niemiecki oficer, który przekazał rozkaz nakazujący traktować powstańców jako jeńców wojennych. Zamordowanych przy ulicy Dworkowej jeńców upamiętnia Pomnik żołnierzy „Baszty”. 27 września 1944 roku Niemcy rozstrzelali 140 żołnierzy AK ujętych przy wyjściu z kanału.
Major Burdziński zdołał uciec z niemieckiej niewoli. Objął obowiązki szefa Oddziału V sztabu Komendy Głównej AK. W 1945 roku przedostał się na zachód i służył w Polskich Siłach Zbrojnych. Po demobilizacji pozostał na emigracji. Zmarł 16 stycznia 1970 roku w Szkocji.
