piątek,
Stanisław Bizior
Urodził się 15 kwietnia 1918 roku w Szczebrzeszynie w rodzinie chłopskiej. Miał sześcioro rodzeństwa. Ukończył szkołę powszechną, a po przeprowadzce rodziny do Sitańca w okolicach Zamościa zdobył zawód stolarza w szkole rzemieślniczej. Podczas okupacji hitlerowskiej, w 1940 roku wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. Od 1943 roku był dowódcą drużyny w oddziale Tadeusza Kuncewicza „Podkowy”. Ukończył konspiracyjny Kurs Podchorążych Rezerwy.
Podczas akcji „Burza” brał udział w zajęciu Szczebrzeszyna. Po wkroczeniu Armii Czerwonej oddział „Podkowy” złożył broń. Stanisław Bizior trafił do Ludowego Wojska Polskiego. Był słuchaczem kursu oficerskiego w Zamościu. Na początku lutego 1945 roku zdezerterował. Ukrywał się przez kilka miesięcy. Był poszukiwany przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego oraz Informację Wojskową.
Podobnie jak wielu byłych żołnierzy Armii Krajowej Bizior nie widział dla siebie przyszłości w rządzonym przez komunistów kraju. Latem 1945 roku podjął próbę ucieczki na Zachód i dotarcia do II Korpusu generała Władysława Andersa. Grupa 23 żołnierzy prowadzonych przez porucznika „Podkowę” została zatrzymana przez władze czechosłowackie. Podczas próby ucieczki zginęło ośmiu Polaków, Stanisław Bizior zdołał uciec wraz z czteroma innymi żołnierzami. Wrócił do Polski.
W maju 1946 roku wstąpił do struktur organizacji Wolność i Niezawisłość. Kilka dni później uczestniczył w rozbiciu więzienia w Zamościu przez oddział Romana Szczura „Urszuli”. Uwolniono wtedy 301 więźniów. Później został komendantem żandarmerii Obwodu Zamojskiego WiN. W marcu 1947 roku ujawnił się w Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Zamościu.
W 1948 roku powrócił do działalności w podziemiu antykomunistycznym. Wstąpił do II Inspektoratu Zamojskiego Armii Krajowej – organizacji na Zamojszczyźnie powstałej w marcu 1948 roku z inicjatywy byłego dowódcy Obwodu Zamojskiego Wolność i Niezawisłość Mariana Pilarskiego „Jara”. Był komendanta rejonu Sitaniec w Obwodzie Zamość. 13 kwietnia 1950 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Komunistyczny Wojskowy Sąd Rejonowy w Lublinie skazał go na krę śmierci. Wyrok wykonano 4 marca 1952 roku w więzieniu na Zamku w Lublinie.
Przez wiele lat nie było znane miejsce pochowania jego ciała. Prochy Stanisława Biziora odkryto w styczniu 2017 roku na Cmentarzu Rzymskokatolickim przy ulicy Unickiej w Lublinie. Podczas uroczystego pogrzebu państwowego zorganizowanego w Radecznicy w październiku 2017 roku Stanisław Bizior został pośmiertnie awansowany do stopnia kapitana. W uroczystości uczestniczyli parlamentarzyści, przedstawiciele władz regionalnych, wojska, kombatanci, mieszkańcy regionu.
