niedziela,
Operacja lotnicza „Chisel”
W nocy z 1 na 2 października 1942 roku w ramach operacji lotniczej „Chisel” w okolicach miejscowości Łupiny kilkanaście kilometrów od Siedlec miał miejsce zrzut cichociemnych na placówkę odbiorczą „Rak”. Odlot ekipy cichociemnych nastąpił 1 października z lotniska RAF Tempsford położonego 75 kilometrów na północ od centrum Londynu. Dowódcą załogi samolotu Halifax W-7776 „U” z 138. Dywizjonu RAF był kapitan nawigator Mariusz Wodzicki. W okupowanej Polsce znaleźli się porucznik Eugeniusz Kaszyński „Nurt”, porucznik Artur Linowski „Karp”, podporucznik Waldemar Szwiec „Robot” oraz porucznik Adam Trybus „Gaj”. Cała ekipa skoczków wylądowała bez większych problemów. Więcej problemów miała załoga samolotu. Podczas drogi powrotnej skończyło się paliwo i samolot musiał przymusowo lądować. Maszyna rozbiła się, jednak załoga zdołała się uratować.
Eugeniusz Kaszyński (1909–1976)
Walczył w wojnie obronnej 1939 jako podporucznik Batalionu Obrony Narodowej „Stryj” w ramach Armii „Karpaty”. Po przekroczeniu granicy polsko-węgierskiej został internowany. Jeszcze jesienią 1939 roku udało mu się dotrzeć do Francji. Jako żołnierz polskiej 3. Dywizji Piechoty brał udział w kampanii francuskiej. Po klęsce Francji dotarł do Wielkiej Brytanii. Trafił do 4. Brygady Kadrowej Strzelców, którą w 1941 roku przekształcono w 1. Samodzielną Brygadę Spadochronową. Po odbyciu szkolenia spadochronowego został instruktorem w ośrodku spadochronowym w Ringway. Jego kursantami byli przyszli cichociemni. W 1942 roku zgłosił się do służby w kraju i przeszedł wymagane kursy dla cichociemnych.
Po przerzucie do kraju przez dwa miesiące przebywał w Warszawie. Otrzymał przydział do Komendy Okręgu Radomsko-Kieleckiego Armii Krajowej. Do kwietnia 1943 roku jako inspektor dywersji Kedywu Komendy Okręgu był odpowiedzialny za organizowanie patroli dywersyjnych na szlakach komunikacyjnych i szkolenie żołnierzy. Latem 1943 roku sformowano oddział partyzancki Jana Piwnika „Ponurego”. Eugeniusz Kaszyński został zastępcą dowódcy. Równolegle objął stanowisko komendanta Zgrupowania nr 1 w ramach Świętokrzyskich Zgrupowań AK.
Na początku 1944 roku po przeniesieniu „Ponurego” do Okręgu Nowogródek Kaszyński przejął dowództwo nad całością Zgrupowań Świętokrzyskich AK. Dowodził oddziałami partyzanckimi w wielu akcjach bojowych. W listopadzie 1944 roku jego oddział został rozformowany. Służbę w Armii Krajowej zakończył w stopniu majora. Po wkroczeniu Armii Czerwonej podobnie jak wielu innych żołnierzy podziemia był zagrożony aresztowaniem. Przedostał się do brytyjskiej strefy okupacyjnej na terenie Niemiec. Do końca życia mieszkał w Wielkiej Brytanii.
Artur Linowski (1911–1943)
Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 10. Pułku Ułanów Litewskich Podlaskiej Brygady Kawalerii. 23 września przeszedł na Litwę. W grudniu dotarł do Francji, gdzie służył w Oddziale Rozpoznawczym 4. Dywizji Piechoty. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii był żołnierzem 7. Brygady Kadrowej Strzelców, następnie w 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej. Po wylądowaniu w okupowanej Polsce otrzymał przydział na stanowisko zastępcy oficera dywersji Inspektoratu Piotrków Trybunalski Armii Krajowej w Okręgu Łódź. Z początkiem 1943 roku został zastępcą szefa Kedywu Okręgu. Latem 1943 roku został aresztowany przez gestapo. Popełnił samobójstwo w siedzibie gestapo w Piotrkowie Trybunalskim.
Waldemar Szwiec (1915–1943)
Urodził się w USA jako syn polskiego emigranta. Jego ojciec walczył o granice Rzeczpospolitej w szeregach Armii Hallera. Po wojnie polsko-bolszewickiej sprowadził rodzinę do Polski. Waldemar studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, jednak naukę przerwał wybuch wojny. Podczas kampanii wrześniowej był żołnierzem baterii artylerii przeciwlotniczej 15. Dywizji Piechoty w składzie Armii „Pomorze”. Walczył w obronie Bydgoszczy, w bitwie nad Bzurą, w boju pod Łomiankami oraz w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy na krótko dostał się do niewoli. Po ucieczce został kurierem Służby Zwycięstwu Polski na trasie Polska–Węgry. Po internowaniu na Węgrzech zdołał zbiec i przedostać się do Francji, gdzie służył w 10. Brygadzie Kawalerii Pancernej generała Stanisława Maczka. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii otrzymał przydział do 4. Brygady Kadrowej Strzelców przemianowanej następnie na 1. Samodzielną Brygadę Spadochronową.
Po przerzucie do okupowanej Polski otrzymał przydział na stanowisko inspektora Związku Odwetu Obwodu Koneckiego Armii Krajowej. Na początku 1943 roku zamieszkał w Michniowie, gdzie współpracował z miejscowymi członkami AK. Razem ze swoimi podkomendnymi wszedł w skład zgrupowania partyzanckiego Jana Piwnika „Ponurego”. Brał udział w wielu śmiałych akcjach zbrojnych. W zgrupowaniu Piwnika działał agent gestapo. 14 października 1943 roku na skutek zdrady doszło do obławy. Waldemar Szwiec zginął podczas próby przebicia się przez niemiecki pierścień.
Adam Trybus (1909–1982)
W 1937 roku ukończył filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W szeregach sanockiego 2. Pułku Strzelców Podhalańskich walczył w kampanii wrześniowej. Przez Węgry przedostał się do Francji. Brał udział w kampanii francuskiej. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii służył w 3. Brygadzie Kadrowej Strzelców, a następnie w Brygadzie Strzelców Podhalańskich. Po przeszkoleniu w zakresie dywersji został przerzucony do kraju.
Otrzymał przydział do Okręgu Armii Krajowej Łódź. Początkowo był oficerem dywersji i szefem „Kedywu” w Inspektoracie Piotrkowskim AK. Na początku 1943 roku objął stanowisko szefa „Kedywu” Okręgu AK Łódź. W trudnym terenie włączonym do III Rzeszy organizował struktury organizacji i szkolił żołnierzy podziemia. Późną jesienią 1944 roku został komendantem Inspektoratu Rejonowego AK Łódź. Po rozwiązaniu AK działał w antykomunistycznym podziemiu. W czerwcu 1945 roku zorganizował akcję odbicia więźniów z aresztu w Pabianicach.
Prowadził rozmowy z premierem powołanego przez komunistów Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, Edwardem Osóbką–Morawskim. Po uzyskaniu gwarancji bezpieczeństwa dla swoich żołnierzy ujawnił oficjalnie struktury organizacji. Pod koniec 1945 roku zamieszkał we Wrocławiu. Pracował jako nauczyciel w gimnazjum oraz wykładał łacinę w Seminarium Duchownym. Jesienią 1950 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Przeszedł brutalne śledztwo. Otrzymał wyrok piętnastu lat pozbawienia wolności. Po złagodzeniu kary, w 1955 roku opuścił więzienie. W 1957 roku jego wyrok został uchylony przez warszawski Najwyższy Sąd Wojskowy. Zmarł 4 lipca 1982 roku w Piotrkowie Trybunalskim.
