wtorek,
Mieczysław Smorawiński
„Charakter nieskazitelny. Wymagający od innych, surowy dla siebie, a jednak wyrozumiały i sprawiedliwy. Przy bardzo dużej ambicji pracy – skromny i umie ukryć własne zasługi”
–– opinia przełożonych o Mieczysławie Smorawińskim.
Dzisiaj mija rocznica śmierci generała brygady Wojska Polskiego zamordowanego w 1940 roku w Katyniu.
Mieczysław Makary Smorawiński urodził się 25 grudnia 1893 roku w Kaliszu. Miał siedmioro rodzeństwa. W Kaliszu ukończył szkołę powszechną i szkołę handlową. Już w czasach szkolnych działał w polskich organizacjach niepodległościowych. W 1911 roku za działalność w „Zarzewiu” został skazany na sześć miesięcy więzienia. W 1912 roku zdał egzamin maturalny i rozpoczął studia na Wydziale Chemii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Naukę przerwał wybuch pierwszej wojny światowej.
Smorawiński udał się do Krakowa i wstąpił do Legionów Polskich. Otrzymał przydział do 2 Pułku Piechoty II Brygady Legionów. Od 1912 roku był członkiem Drużyn Strzeleckich, w tej organizacji odbył przeszkolenie wojskowe, a w 1914 roku ukończył kurs oficerski, dlatego w Legionach jako chorąży został mianowany dowódcą plutonu. Brał udział w większości walk II Brygady. W 1915 roku otrzymał awans do stopnia porucznika, a w 1916 kapitana. Został odznaczony austriackim Srebrnym Medalem Zasługi Wojskowej.
Po kryzysie przysięgowym trafił do 2 Pułku Piechoty Polskiego Korpusu Posiłkowego. Na początku 1918 roku został oficerem Polskiej Siły Zbrojnej. Służbę zakończył jako dowódca batalionu w stopniu majora. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 8 Pułku Piechoty Legionów. Uczestniczył w walkach z Ukraińcami i bolszewikami, kilkukrotnie był ranny. Latem 1919 roku organizował 9. Pułk Piechoty Legionów, od października tego roku dowodził macierzystym 8 Pułkiem Piechoty Legionów. Latem 1920 roku został dowódcą IV Brygady Piechoty Legionów. Jego jednostka walczyła w rejonie Warszawy.
W okresie międzywojennym był oficerem zawodowym. Służył w kilku jednostkach piechoty. 1 stycznia 1928 roku otrzymał awans do stopnia generała brygady. W chwili wybuchu drugiej wojny światowej był dowódcą Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. Organizował mobilizację oraz bazy zaopatrzenia. 14 września zgodnie z rozkazami udał się do Kowla, a następnie do Włodzimierza Wołyńskiego. Po agresji ZSRR na Polskę i dotarciu Armii Czerwonej do Włodzimierza Wołyńskiego pertraktował z Sowietami. Według ustaleń polskie oddziały miały udać się w kierunku Bugu, jednak po wyruszeniu żołnierze Smorawińskiego zostali otoczeni i rozbrojeni.
Pod koniec 1939 roku generał Smorawiński trafił do obozu w Kozielsku. Według dostępnych dokumentów 7 kwietnia 1940 roku został wywieziony z obozu. Prawdopodobnie egzekucja nastąpiła 9 kwietnia. W 1943 roku jego ciało zostało zidentyfikowane podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców. W 2007 roku postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego został awansowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji.
