poniedziałek,
Karol Ziemski „Wachnowski”
Dziś przypada rocznica śmierci generała Karola Ziemskiego – dowódcy „Grupy Północ” w powstaniu warszawskim.
Urodził się 27 maja 1895 roku w Nasutowie na Lubelszczyźnie. Ukończył ośmioklasową Prywatną Szkołę Filologiczną im. Staszica w Lublinie. W czerwcu 1914 roku otrzymał świadectwo dojrzałości w lubelskim Gimnazjum im. Stanisława Staszica. Rok później został wcielony do armii carskiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Kijowie trafił do Pułku Strzelców Syberyjskich, w którego szeregach walczył na Ukrainie i w Rumunii. Na początku 1918 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego generała Józefa Dowbora-Muśnickiego.
Latem 1918 roku wrócił do Polski i rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Już w listopadzie przerwał naukę i jako ochotnik wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Był współorganizatorem Warszawskiego Batalionu Legii Akademickiej. Jako oficer tej jednostki w stopniu podporucznika brał udział w walkach z Ukraińcami o Lwów. Walczył w wojnie polsko-boszewickiej. W czerwcu 1920 roku został ranny w bitwie pod Duniłowiczami.
W czasie dwudziestolecia międzywojennego był zawodowym oficerem Wojska Polskiego. Służył w kilku jednostkach, odbył kurs Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, wykładał w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Od 1938 roku w stopniu podpułkownika dowodził 36 pułkiem piechoty w Warszawie. Na czele tej jednostki walczył w kampanii wrześniowej. Za udział w obronie Modlina otrzymał Order Virtuti Militari. Po kapitulacji Twierdzy Modlin trafił do niemieckiej niewoli, jednak szybko został zwolniony jako inwalida wojenny.
Po powrocie do Warszawy włączył się w działalność konspiracyjną. Dowodził pionem wojskowym Polskiego Związku Wolności. W 1942 roku podporządkował swoje oddziały Armii Krajowej. Objął stanowisko szefa Wydziału Wyszkolenia Piechoty w Oddziale III Komendy Głównej AK. Brał udział w powstaniu warszawskim. Od 7 sierpnia 1944 roku dowodził „Grupą Północ”, w której składzie znalazły się oddziały z Woli, Starego Miasta, Żoliborza i Kampinosu. Przebywał na Starym Mieście do końca walk w tym rejonie. Był współorganizatorem ataków na Dworzec Gdański mających na celu połączenie oddziałów powstańczych z Żoliborza i Starego Miasta. Zainicjował nieudaną próbę przebicia się powstańców ze Starego Miasta do Śródmieścia w nocy z 30 na 31 sierpnia.
Kanałami przedostał się do Śródmieścia. Na początku września „Grupa Północ” została rozwiązana. Pułkownik Ziemski od 4 września objął stanowisko zastępcy komendanta Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej pułkownika Antoniego Chruściela „Montera”. Brał udział w rozmowach na temat kapitulacji żoliborskiego zgrupowania Armii Krajowej podpułkownika „Żywiciela”. Po upadku powstania dostał się do niewoli. Od kwietnia 1945 roku był więźniem niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Neuengamme.
Po wyzwoleniu został komendantem ośrodków skupiających byłych polskich jeńców wojennych, a następnie szefem Polskiej Misji Łącznikowej w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec. Po demobilizacji pozostał na emigracji. Aktywnie działał w polskich środowiskach kombatanckich w Londynie. 1 stycznia 1964 roku otrzymał awans do stopnia generała brygady. Zmarł 17 stycznia 1974 roku.
