Przeglądasz zaktualizowaną wersję artykułu.
wtorek,
Jan Tarnowski
1 marca 1904 roku urodził się uczestnik powstania wielkopolskiego, wojny z bolszewikami, kampanii wrześniowej i powstania warszawskiego.
Jan Tarnowski urodził się 1 marca 1904 roku w majątku Barcikowo niedaleko Płocka. Był uczniem Gimnazjum im. Władysława Jagiełły w Płocku. Jako czternastolatek w 1918 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku rozbrajał Niemców w Płocku. Na początku 1919 roku porzucił szkołę i uciekł z domu rodzinnego, aby wstąpić do Oddziału Strzelców Wielkopolskich w Jarocinie. Był uczestnikiem powstania wielkopolskiego.
Po zakończeniu działań bojowych w Wielkopolsce wstąpił do Korpusu Kadetów w Modlinie. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W walkach pod Sarnową Górą w 1920 roku dostał się do niewoli, jednak zdołał uciec z transportu jeńców. Po wojnie wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, a następnie przeniósł się do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. W latach 1924–1926 uczył się w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. W 1926 roku otrzymał stopień podporucznika i trafił do 13. Pułku Ułanów Wileńskich.
Podczas kampanii wrześniowej w stopniu rotmistrza dowodził szwadronem w macierzystej jednostce. Po rozbiciu pułku na przeprawie pod Tomaszowem Lubelskim przedostał się do Warszawy. Podczas okupacji hitlerowskiej był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. Jesienią 1939 został komendantem Rejonu „Koło” III Obwodu Wola. Wiosną 1943 roku po objęciu dowodzenia całością sił III Obwodu Wola Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej został najmłodszym stopniem i wiekiem wśród dowódców Obwodów w okupowanej stolicy. Wkrótce otrzymał awans do stopnia majora.
Brał udział w powstaniu warszawskim. 8 sierpnia 1944 roku został ciężko raniony w okolicach ulicy Okopowej. Trafił do szpitala na Starym Mieście. Po upadku Starówki został ewakuowany kanałami do Śródmieścia. Po d koniec powstania otrzymał awans do stopnia podpułkownika. Po kapitulacji trafił do niemieckiego obozu jenieckiego. Wiosną 1945 roku wrócił do kraju. Zamieszkał na Śląsku. Po wojennych przejściach jego stan zdrowia był bardzo zły. Zmarł w katowickim szpitalu 29 marca 1947 roku.
