środa,
Jacek Bętkowski
Dziś mija rocznica śmierci podpułkownika piechoty Polskich Sił Zbrojnych, cichociemnego, uczestnika powstania warszawskiego.
Jacek Bętkowski urodził się 18 czerwca 1904 roku w Wadowicach. Pochodził z rodziny rzemieślniczej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej jako szesnastolatek ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego i brał udział w walkach. W dwudziestoleciu międzywojennym był zawodowym żołnierzem. 15 sierpnia 1929 roku otrzymał awans do stopnia porucznika.
Podczas wojny obronnej w 1939 roku dowodził kompanią 5 Pułku Strzelców Podhalańskich. Po agresji ZSRR na Polskę został internowany przez Sowietów. Trafił do sowieckiego gułagu. Po zawarciu porozumienia Sikorski-Majski wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR. Dowodził batalionem najpierw w 16 Pułku Piechoty 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty, a następnie w 14 Pułku Piechoty w 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. Latem 1942 roku w Iraku jako major został dowódcą 14 Wileńskiego Batalionu Strzelców.
Zgłosił się do służby w kraju. Po odbyciu przeszkolenia dywersyjnego nocą z 30 na 31 lipca 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Jacek 1” został przerzucony do okupowanej Polski. Skakał ze spadochronem na placówkę odbiorczą Solnica w rejonie Grodziska Mazowieckiego. Razem z nim lądowali kapitan Franciszek Malik „Piorun 2”, porucznik Stanisław Ossowski „Jastrzębiec 2”, porucznik Julian Piotrowski „Rewera 2”, kapitan Zbigniew Specylak „Tur 2”, podporucznik Władysław Śmietanko „Cypr”.Następnego dnia, kilka godzin przed wybuchem powstania cichociemni dotarli do Warszawy.
Nie zdążył otrzymać przydziału. Wybuch walk zastał go w Śródmieściu. Początkowo w stopniu podpułkownika był inspektorem wyszkolenia Rejonu 3 Obwodu Śródmieście Armii Krajowej, a następnie komendantem Wojskowej Służby Ochrony Powstania w drugim i trzecim rejonie. Od 28 sierpnia dowodził odcinkiem „Topór”. Podlegały mu bataliony „Golski” i „Zaremba-Piorun”. Pod koniec września został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari osobiście przez generała Leopolda Okulickiego.
Po kapitulacji powstania trafił do obozu jenieckiego. Po wyzwoleniu nie wrócił do kraju. Pod koniec grudnia 1945 roku we Włoszech ponownie został dowódcą 14 Wileńskiego Batalionu Strzelców. Po demobilizacji pozostał na emigracji. Zmarł 17 kwietnia 1980 roku w Londynie.
