Przeglądasz zaktualizowaną wersję artykułu.
czwartek,
Wacław Iwaszkiewicz
25 listopada 1922 roku zmarł generał Wacław Iwaszkiewicz-Rudoszański.
Przyszedł na świat 26 sierpnia 1871 roku w rodzinie zesłanej na Syberię za udział w powstaniu styczniowym. Ukończył Korpus Katów w Omsku oraz Pawłowską Szkołę Wojskową w Petersburgu. W 1891 roku w stopniu podporucznika rozpoczął służbę w carskiej armii.
W roku 1900 wziął udział w ekspedycji przeciw tzw. powstaniu bokserów – zbrojnemu wystąpieniu ludowemu w Chinach. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. Podczas pierwszej wojny światowej dowodził 54 pułkiem strzelców syberyjskich, a następnie dywizją piechoty. Wyróżnił się w bitwie pod Łodzią w 1914 roku – w nagrodę otrzymał awans do stopnia generała majora oraz złotą szablę – odznaczenie honorowe Imperium Rosyjskiego w postaci szpady lub szabli.
W 1917 roku po wybuchu rewolucji lutowej został członkiem Naczpolu (Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego) – reprezentacji żołnierzy polskiego pochodzenia w wojsku rosyjskim. 21 października 1917 roku objął dowództwo 3 Dywizji Strzelców Polskich w Korpusie Polskim generała Józefa Dowbora-Muśnickiego. Wraz ze swoimi żołnierzami odbył kilkusetkilometrowy marsz z Jelni do Bobrujska. Był to wielki wyczyn, przeszkodę stanowiły nie tylko olbrzymie śnieżne zaspy, ale także bolszewickie oddziały i zdemoralizowani chłopi. 21 maja 1918 cały korpus skapitulował przed armią niemiecką.
31 października 1918 roku został powołany przez Radę Regencyjną do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika. 16 listopada objął dowództwo Okręgu Generalnego „Kielce”. 26 listopada na bazie oddziałów Samoobron Kresowych sformował Dywizję Litewsko-Białoruską i został jej pierwszym dowódcą.
W lutym 1919 roku stał na czele grup operacyjnych operujących w rejonie Wołkowyska. W marcu przebił się do oblężonego przez Ukraińców Lwowa i zastąpił generała Tadeusza Rozwadowskiego na stanowisku naczelnego dowódcy Wojsk Polskich w Galicji Wschodniej. Jego oddziały wyparły Ukraińców za Zbrucz.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej u Iwaszkiewicza pojawiły się problemy zdrowotne, rozpoznano u niego m.in. miażdżycę tętnic i postępujące osłabienie mięśnia sercowego. W czasie wyprawy kijowskiej dowodził 6. Armią. W Bitwie Warszawskiej powierzono mu stanowisko dowódcy Frontu Południowego. Z powodu choroby, 1 października 1921 roku, został przeniesiony w stan spoczynku.
Od końca maja 1922 roku przebywał w Szpitalu Ujazdowskim. Dwa tygodnie przed śmiercią otrzymał Order Wojskowy Virtuti Militari II klasy. Zmarł w szpitalu 25 listopada 1922 roku.
Wacław Teodor Iwaszkiewicz-Rudoszański otrzymał wiele orderów i odznaczeń:
- Krzyż Komandorski Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922);
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1920);
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1921);
- Krzyż Walecznych (1921);
- Komandor Legii Honorowej (Francja, 1921);
- Order Świętego Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie, 1915);
- Order Świętego Włodzimierza III klasy z Mieczami (Imperium Rosyjskie, 1915);
- Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie, 1913);
- Złota szabla „Za dzielność” (Imperium Rosyjskie, 1907);
- Order Świętej Anny II klasy z Mieczami (Imperium Rosyjskie, 1904);
- Order Świętego Stanisława II klasy z Mieczami (Imperium Rosyjskie, 1904);
- Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie, 1901);
- Order Świętej Anny III klasy z Mieczami i Kokardą (Imperium Rosyjskie, 1901).
