Przeglądasz zaktualizowaną wersję artykułu.
wtorek,
Bój pod Pęcicami
1 sierpnia na wyznaczone miejsca koncentracji stawiło się 600 żołnierzy Obwodu Ochota. Wstąpiły problemy z dostarczeniem broni na czas. Działania zbrojne podjęte o godzinie W zakończyły się niepowodzeniem. W nocy z 1 na 2 sierpnia podjęto decyzję o ewakuacji do podwarszawskich lasów. Po dozbrojeniu z oczekiwanych zrzutów lotniczych grupa miała powrócić do walczącej stolicy.
Oddział pod dowództwem podpułkownika Mieczysława Sokołowskiego ps. „Grzymała” wyruszył z ulicy Niemcewicza. Po dotarciu do Salomei do transportu wykorzystano Elektryczną Kolejkę Dojazdową WKD. Do Reguł grupa dotarła w trzech kursach. Kolumna ruszyła w stronę Pęcic.
Nad ranem 2 sierpnia w pobliżu Pęcic powstańcy napotkali trzy niemieckie samochody. Zaskoczeni Niemcy zostali rozbici. Odgłosy walki zaalarmowały stacjonujące we wsi oddziały Wehrmachtu. Niemcy szybko rozpoczęli ostrzał i przeprowadzili manewr oskrzydlający. Ich przewaga techniczna i liczebna była zdecydowana. Przygwożdżona ogniem przednia straż polskiej kolumny zdecydowała się na przeprowadzenie natarcia w stronę Pęcic. Było ono nieudane i zostało okupione dużymi stratami, ale pozostała część grupy zyskała szansę na odwrót. Główne siły w większości nieuzbrojonych Polaków obeszły Pęcice z prawej strony przez groblę między stawami. Musieli oni przejść około 200 metrów pod niemieckim obstrzałem. Ostrzał z broni maszynowej prowadzony z większej odległości jest mało skuteczny, ale wielu niedoświadczonych żołnierzy próbowało ukryć się w nierównościach terenu i okolicznych zaroślach. Zakończyło się to dla nich tragicznie.
Na miejsce potyczki przyjechały niemieckie posiłki z pobliskich miejscowości. Ujęci w obławie Polacy byli torturowani przez SS-manów. Wieczorem 2 sierpnia 1944 roku grupa 60 powstańców, w tym kobiety i ranni, została rozstrzelana. Większość z nich miała poniżej 20 lat, najmłodszy 14.
Ze zgrupowania liczącego 500 osób do Lasów Chojnowskich dotarło około 300 powstańców. Po kilkunastu dniach i dozbrojeniu żołnierze ruszyli w stronę walczącej Warszawy. Podczas przełamywania niemieckiego pierścienia w okolicach Wilanowa poległ dowódca Mieczysław Sokołowski, ale duża część oddziału przedarła się na Mokotów i brała udział walkach powstańczych.
W 1946 roku dokonano ekshumacji poległych i pomordowanych pod Pęcicami. Wszystkie szczątki złożono we wspólnej mogile na terenie parku pęcickiego. Dzięki ofiarności rodzin i społeczeństwa wybudowano pomnik-mauzoleum.
Patryk - Praca własna, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=48003342
