piątek,
Bitwa pod Komarowem
„Był to spektakl, jakiego Europa nie oglądała już nigdy więcej”
–– Norman Davis.
31 sierpnia 1920 roku polska 1 Dywizja Jazdy stoczyła zwycięską bitwę z bolszewicką 1 Armią Konną Siemiona Budionnego. Była to największa bitwa konnicy w wojnie polsko–bolszewickiej i ostatnia wielka bitwa kawalerii w dziejach Europy. Po obydwu stronach walczyło łącznie 20 tysięcy konnych żołnierzy. Osławiona Konarmia Budionnego została rozbita.
20 sierpnia Budionny postanowił zaprzestać ataków na Lwów i wesprzeć wojska bolszewickie pod Warszawą. Po drodze zamierzał zdobyć Zamość. Jego atak na miasto został odparty 30 sierpnia. Konarmia dostała się w kleszcze. Od zachodu znajdowała się załoga Zamościa, od północy 2 Dywizja Piechoty Legionów, od południa przez Grupa Pościgowa gen. Stanisława Hallera. Polacy przystąpili do natarcia. Budionny wpadł w pułapkę.
31 sierpnia na drodze wycofującej się bolszewickiej 1 Armii Konnej stanęła 1 Dywizja Jazdy pułkownika Juliusza Rómmla. Polska kawaleria przełamała napór sowieckich oddziałów i zmusiła je do ustąpienia z pola walki. W godzinach wieczornych bolszewicy uderzyli ponownie. Czerwona jazda wyła i gwizdała w kozackim stylu. Kilka polskich szarż wbiło się w szeregi przeciwnika i*nbsp;Sowieci rzucili się do ucieczki. Pościg został odwołany z powodu zapadających ciemności.
Straty 1 Armii Konnej Budionnego pozbawiły ją zdolności do prowadzenia działań ofensywnych.