środa,
Stanisław Sędziak
Stanisław Sędziak urodził się 7 września 1913 roku w Gwizdałach na Mazowszu. Uczył się w Korpusie Kadetów nr 3 w Rawiczu. W 1934 roku zdał egzamin dojrzałości. Dwa lata później ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej i w stopniu podporucznika otrzymał przydział do 7. Pułku Piechoty Legionów w Chełmie na stanowisko dowódcy plutonu. Z zamiłowaniem uczył się języków obcych.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził kompanią 95. Pułku Piechoty. Brał udział w walkach na Lubelszczyźnie, m.in. w drugiej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. Podjęta w grudniu 1939 roku próba przejścia na Węgry zakończyła się aresztowaniem, jednak szybko zdołał zbiec. Kilka dni później udało mu się przekroczyć granicę. W lutym 1940 roku dotarł do Francji. Służył w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Coëtquidan. W Wielkiej Brytanii trafił do 1. Brygady Strzelców i odbył kurs Wyższej Szkoły Wojennej, po którym otrzymał tytuł oficera dyplomowanego. Pod koniec 1941 roku zgłosił się do pracy w kraju. Przeszedł szkolenie w zakresie dywersji.
W nocy z 3 na 4 września 1942 roku w ramach operacji lotniczej „Rheumatism” w okolicach miejscowości Łyszkowice kilkanaście kilometrów od Łowicza placówka odbiorcza „Ugór” odebrała zrzut skoczków spadochronowych. Odlot ekipy cichociemnych nastąpił 3 września z lotniska RAF Tempsford położonego 75 kilometrów na północ od centrum Londynu na pokładzie samolotu Halifax W-7774 „T” z 138. Dywizjonu RAF. Dowódcą załogi był nawigator Stanisław Król. W okupowanej Polsce wylądowali major Jan Lech „Granit”, kapitan Zygmunt Policiewicz „Świerk”, porucznik Stanisław Sędziak „Warta”, major Wincenty Ściegienny „Las” oraz kurierzy porucznik Adam Cużytek „Roman” i Stanisław Stach „Marian”. Cała ekipa skoczków wylądowała bez większych problemów. Był to drugi lot tej ekipy, dwa dni wcześniej operacja zakończyła się niepowodzeniem.
Po standardowej aklimatyzacji do życia w warunkach okupacji otrzymał przydział na stanowisko szefa sztabu Okręgu Nowogródek Armii Krajowej. Zajmował się reorganizacją struktur organizacji oraz przygotowaniami do akcji „Burza”. Po wkroczeniu Armii Czerwonej uniknął aresztowania przez NKWD. Kontynuował działalność partyzancką i konspiracyjną na terenach wschodnich. Na początku 1947 roku został aresztowany przez komunistyczne służby. Więziono go w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Przeszedł brutalne śledztwo. Komunistyczny sąd skazał go na karę śmierci. Wyrok na mocy tzw. amnestii zamieniono na dożywotnie więzienie. Więzienie opuścił wiosną 1957 roku. Zmarł 2 sierpnia 1978 roku w Toruniu.
