poniedziałek,
Jan Różycki
Jan Benedykt Różycki urodził się 21 marca 1901 roku w Klimkiewiczowie. Uczył się w Prywatnym Gimnazjum Filologicznym im. E. Konopczyńskiego w Warszawie. Od dzieciństwa był związany z harcerstwem. Jesienią 1918 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. W 1919 roku zdał maturę i rozpoczął służbę w 3 szwadronie 13 pułku Ułanów Wileńskich. Za udział w walkach z bolszewikami otrzymał Krzyż Walecznych.
Rozpoczął naukę na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Jako kapral w załodze pociągu pancernego nr 3 „Pieron” uczestniczył w III powstaniu śląskim. Po ukończeniu studiów pracował m.in. przy budowie lotniska Warszawa-Okęcie, gmachów Sejmu i Senatu przy ulicy Wiejskiej, drogi z Krakowa do Zakopanego.
W 1939 roku nie został zmobilizowany, jednak pierwszego dnia wojny zorganizował grupę kilkudziesięciu robotników z budowy i dołączył z nimi do 1 Pułku Piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza „Chabówka”. Brał udział w walkach. 19 września przeszedł na Węgry i został internowany. Po ucieczce już w październiku dotarł do Francji. Otrzymał przydział do 1 Dywizji Grenadierów. Brał udział w kampanii francuskiej. Po klęsce Francuzów przekroczył granicę francusko-szwajcarską. Internowany przez Szwajcarów prowadził zajęcia w filii Politechniki Zuryskiej w Winterthurze dla innych polskich żołnierzy.
Jesienią 1942 roku opuścił Szwajcarię z zamiarem dołączenia do polskiego wojska w Wielkiej Brytanii. Ujęty podczas przekraczania granicy krótko przebywał w więzieniu w Hiszpanii. Latem 1943 roku dotarł do Wielkiej Brytanii. Służył w Ośrodku Rozpoznawczym 1 kadrowej Dywizji Grenadierów. Po kilku miesiącach zgłosił się do służby w kraju. Po odbyciu przeszkolenia dywersyjnego w nocy z 16 na 17 października 1944 roku w ramach operacji „Wacek 1” został przerzucony do okupowanego kraju. Od listopada był komendantem Rejonu Moszczenica Obwodu Piotrków Trybunalski Armii Krajowej.
Po rozwiązaniu Armii Krajowej ujawnił się i podjął pracę w Wydziale Komunikacji przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Krakowie. W 1949 roku pod fałszywymi zarzutami został aresztowany przez funkcjonariuszy Urząd Bezpieczeństwa. Otrzymał wyrok czterech lat więzienia. W 1953 roku został zwolniony i uniewinniony. Związał się z Politechniką Wrocławską. W 1966 roku został profesorem nadzwyczajnym. 6 września 1991 roku we Wrocławiu.
