poniedziałek,
Tadeusz Pelak
Tadeusz Pelak urodził się 1 października 1922 roku w Wilkołazie niedaleko Kraśnika. Pochodził z wielodzietnej rodziny. Ukończył siedem klas szkoły powszechnej. Od 1941 roku był członkiem Związku Walki Zbrojnej. Później został żołnierzem oddziału dyspozycyjnego Kedywu Okręgu Lubelskiego Armii Krajowej. Jesienią 1943 roku znalazł się w oddziale partyzanckim Hieronima Dekutowskiego „Zapory”. Brał udział w wielu akcjach zbrojnych.
Po wkroczeniu wojsk sowieckich próbował wrócić do normalnego życia. Otrzymał wezwanie do wojska, jednak zgodnie z rozkazem AK nie stawił się odbywania służby. Krótko ukrywał się w rodzinnym domu, a następnie wrócił do odtworzonego oddziału „Zapory”. Brał udział we wszystkich większych akcjach zgrupowania. W 1947 roku ujawnił się w czasie tzw. amnestii dla podziemia niepodległościowego, jednak nadal utrzymywał kontakty z „Zaporą”. Jesienią 1947 roku razem z grupą żołnierzy majora Hieronima Dekutowskiego „Zapory” podjął próbę ucieczki na Zachód. Na skutek zdrady wszyscy uczestnicy wyjazdu zostali zatrzymani przez UB w okolicach Nysy.
Został umieszczony w więzieniu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego na warszawskim Mokotowie. Brutalne śledztwo trwało prawie rok. Jesienią 1948 roku komunistyczny Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go na karę śmierci. Wyrok wykonano 7 marca 1949 roku w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Wyrokami Sądu Wojskowego w Warszawie wydanymi w latach dziewięćdziesiątych Pelak został zrehabilitowany. Przez wiele lat nie było znane miejsce jego pochówku. Szczątki Tadeusza Pelaka odnaleziono latem 2012 roku na terenie Kwatery na Łączce, na warszawskich Powązkach.
