poniedziałek,
Szczepan Ścibior
Dziś mija rocznica urodzin pilota Wojska Polskiego bezpodstawnie skazanego przez komunistów na śmierć.
„Ta podniosła uroczystość budzi w naszych sercach smutek i żal, gniew wobec katów najlepszych synów Rzeczypospolitej, ale niesie także dumę i pokrzepienie. Przypomina, że Polska miała obrońców tej miary, co gen. Ścibior”
–– prezydent Andrzej Duda, list do uczestników uroczystości pogrzebowych generała Szczepana Ścibiora.
Szczepan Ścibior urodził się 13 grudnia 1903 roku w Uniejowie. W rodzinnym mieście ukończył szkołę powszechną i gimnazjum. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1924 roku zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie. Po jej ukończeniu jako kapral służył w 61. Pułku Piechoty w Bydgoszczy. W latach 1925–1927 studiował w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Grudziądzu. Po jej ukończeniu otrzymał przydział do poznańskiego 3. Pułku Lotniczego. Na przełomie 1937 i 1938 roku ukończył II Kurs Wyższej Szkoły Lotniczej przy Wyższej Szkole Wojennej. W 1939 roku objął stanowisko II oficera sztabu w Grupie Szkół Lotniczych.
Po agresji III Rzeszy na Polskę w 1939 roku wraz ze sztabem został ewakuowany na wschód. Po przekroczeniu granicy polsko-rumuńskiej na krótko trafił do obozu internowania. Zdołał przedostać się do Francji, gdzie otrzymał przydział na stanowisko pilota instruktora dywizjonu szkolnego lotnictwa myśliwskiego. Po klęsce Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii.
Pod koniec sierpnia 1940 roku powierzono mu dowództwo eskadry 305. Dywizjonu Bombowego Ziemi Wielkopolskiej i Lidzkiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Latem 1941 roku otrzymał awans do stopnia majora. Wkrótce został dowódcą 305. Dywizjonu. 6 sierpnia 1941 roku jego samolot zestrzelono nad Belgią. Odniósł rany, jednak zdołał się uratować. Mimo pomocy miejscowej ludności został zatrzymany przez Niemców. Do końca wojny przebywał w obozach jenieckich.
Po zakończeniu wojny zameldował się w macierzystej jednostce. Otrzymał Krzyż Srebrny Virtuti Militari, który przyznano mu jeszcze w sierpniu 1941 roku. Zdecydował się na powrót do Polski, gdzie pozostała jego rodzina. W kraju chciał nadal służyć w lotnictwie, jednak krótko po wpisie do wojskowej ewidencji został przeniesiony do rezerwy. Rozgoryczony złożył odwołanie od tej decyzji. Po jej pozytywnym rozpatrzeniu w marcu 1946 roku otrzymał przydział do 7. Samodzielnego Pułku Lotniczego Bombowców Nurkujących w Leźnicy Wielkiej. Wkrótce objął stanowisko dowódcy tej jednostki.
Latem 1947 roku został skierowany na stanowisko komendanta Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. Niedługo później zainteresowały się nim komunistyczne służby. Jego pracę nadzorował kontrwywiad wojskowy. W szkole przeprowadzano częste kontrole. Władze zablokowały wniosek dowództwa lotnictwa o nadanie pułkownikowi Szczepanowi Ścibiorowi stopnia generała brygady.
9 sierpnia 1951 roku został aresztowany przez Informację Wojskową. Bezpodstawnie oskarżono go o działalność dywersyjno-szpiegowską. Po brutalnym śledztwie i wymuszonych zeznaniach otrzymał karę śmierci. Wyrok wykonano 7 sierpnia 1952 roku w więzieniu mokotowskim. Miejsce jego pochówku przez wiele lat pozostawało nieznane. 26 kwietnia 1956 roku Najwyższy Sąd Wojskowy uchylił wyrok i uznał niewinność pułkownika Ścibora. Jego szczątki odnaleziono podczas prac ekshumacyjnych w 2017 roku. 11 marca 2019 roku Prezydent RP nadał mu pośmiertnie stopień generała brygady. W listopadzie 2019 roku generał Szczepan Ścibior został uroczyście pochowany w Dęblinie.
