czwartek,
Stanisław Wierzyński
Stanisław Wierzyński urodził się 10 lutego 1910 roku we Lwowie. W rodzinnym mieście ukończył studia na kierunku „Prawo i Nauki Dyplomatyczne” na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza. W ramach obowiązkowej służby wojskowej odbył kurs podchorążych rezerwy. Przed wojną mieszkał w Warszawie i pracował w Funduszu Pracy, gdzie zajmował się tworzeniem miejsc pracy dla bezrobotnych poprzez organizację robót interwencyjnych.
W 1939 roku służył jako kierowca w kolumnie samochodowej Dowództwa Łączności Kwatery Głównej WP. Za kampanię wrześniową został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po klęsce wrześniowej został kurierem na Kresy Wschodnie generała Mariana Januszajtisa. Pod koniec października 1939 roku po aresztowaniu generała przez Sowietów poszukiwany przez NKWD zdecydował się na powrót do Warszawy. Na początku 1942 roku został oficerem werbunkowym i oddziału Wachlarza. Po reorganizacji w polskim podziemiu dołączył do Kedywu Armii Krajowej, gdzie pracował w komórce legalizacji.
Podczas powstania warszawskiego walczył w szeregach Zgrupowania „Radosław”, od 5 września był adiutantem podpułkownika Jana Mazurkiewicza. Przeszedł cały szlak bojowy formacji, powstanie rozpoczął na Woli, później przeszedł na Stare Miasto, po jego upadku ewakuował się kanałami do Śródmieścia, a następnie został skierowany na Górny Czerniaków. Nocą z 19 na 20 września wraz ze zgrupowaniem przeszedł kanałami na Mokotów, jednak wkrótce wobec sytuacji militarnej panującej w dzielnicy żołnierze podpułkownika „Radosława” udali się do Śródmieścia.
Po kapitulacji stolicy trafił do obozu jenieckiego w Murnau. Po wyzwoleniu wstąpił do 2. Korpusu Polskiego we Włoszech. Po demobilizacji powrócił do Polski. Był szykanowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa licznymi krótkotrwałymi zatrzymaniami, wyrzucono go z pracy w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. Zaangażował się w działalność sekcji narciarskiej przy Zrzeszeniu Sportowym Budowlani Warszawa. Później był wiceprezesem Polskiego Związku Narciarskiego. W 1962 roku był jednym z głównych organizatorów narciarskich Mistrzostw Świata w Zakopanem. Działał w środowiskach kombatanckich. Zmarł 7 września 1988 roku w Warszawie.
