czwartek,
Stanisław Szopiński
Dziś mija rocznica śmierci pułkownika Wojska Polskiego, powstańca śląskiego, żołnierza ruchu oporu, dwukrotnego kawalera Orderu Virtuti Militari.
Stanisław Jan Szopiński urodził się 27 marca 1903 roku w Warszawie. Pod koniec pierwszej wojny światowej wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, zajmował się kolportażem ulotek i przenoszeniem dokumentów. Jako młody ochotnik wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 roku walczył w szeregach grupy „Wawelberga” w trzecim powstaniu śląskim. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w Komorowie i służył w 36. Pułku Piechoty. W 1928 roku uzyskał tytuł inżyniera mechanika w warszawskiej Państwowej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda. W latach 1926-1932 służył w Marynarce Wojennej. Później pracował w Polskich Kolejach Państwowych.
Walczył w wojnie obronnej 1939 roku. Po klęsce wrześniowej dołączył do konspiracyjnego Związku Powstańców Niepodległości w Warszawie, który w 1943 roku wszedł w skład Organizacji Wojskowej – Kadra Bezpieczeństwa. Z ramienia organizacji współpracował z Żydowskim Związkiem Wojskowym. Równolegle do działalności w strukturach wojskowych, był szefem Referatu Informacyjnego Wydziału Bezpieczeństwa Delegatury Rządu na Kraj na miasto Warszawę.
Brał udział w powstaniu warszawskim. Na rozkaz dowództwa w połowie sierpnia przeprawił się na Pragę, a następnie przedarł się do Lublina, gdzie wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. W listopadzie został aresztowany. Zwolniono go po trzech miesiącach. W kwietniu 1945 roku ponownie trafił do aresztu, postawiono mu zarzut tolerowania masowych dezercji. W 1947 roku został skazany na dwa lata więzienia, jednak zwolniono go po tzw. amnestii. Wkrótce ponownie został aresztowany i skazany pod tymi samymi zarzutami.
W 1951 roku postawiono go przed komunistycznym sądem za działalność w czasie okupacji. Otrzymał wyrok śmierci, który Sąd Najwyższy zamienił na dożywotnie więzienie. Latem 1956 roku został zwolniony, a w 1957 uniewinniony. Przywrócono mu stopień wojskowy i przeniesiono do rezerwy. W 1974 roku otrzymał stopień pułkownika w stanie spoczynku. Zmarł 16 grudnia 1976 roku w Warszawie. Był dwukrotnie odznaczony Orderem Virtuti Militari, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, a także Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Niepodległości i Orderem Odrodzenia Polski.