sobota,
Stanisław Pietraszkiewicz
Dziś mija rocznica śmierci polskiego oficera lotnictwa wojskowego, pilota Polskich Sił Powietrznych podczas drugiej wojny światowej.
Stanisław Pietraszkiewicz urodził się 20 kwietnia 1906 w Mińsku. Uczył się w Gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej im. Henryka Dąbrowskiego w Bobrujsku. Naukę przerwała bolszewicka ofensywa w 1920 roku. W 1925 roku zdał egzamin dojrzałości w Państwowym Gimnazjum Nauczycielskim im. Władysława Syrokomli w Nieświeżu. Zdecydował się zostać zawodowym żołnierzem. Jesienią 1925 roku wstąpił do warszawskiej Szkoły Podchorążych Piechoty. W maju 1926 roku podczas przewrotu majowego walczył po stronie rządowej. Został poważnie ranny.
W 1926 roku rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Grudziądzu. W 1927 roku szkoła została przeniesiona do Dęblina i przemianowana na Szkołę Podchorążych Lotnictwa. Po jej ukończeniu otrzymał przydział do 55. Eskadry Liniowej 5 Pułku Lotniczego w Lidzie. W październiku 1933 roku znalazł się w składzie polskiej reprezentacji na Międzynarodowe Zawody Lotnictwa Myśliwskiego w Bukareszcie. Reprezentanci Polski zdobyli pierwsze miejsce. W latach 1934-1937 dowodził 112. Eskadrą Myśliwską w warszawskim 1. Pułku Lotniczym. Jesienią 1937 roku zasłabł podczas lotu i samolot runął na ziemię. Pietraszkiewicz odniósł poważne obrażenia, jednak zdołał przeżyć katastrofę. Niedługo potem został przeniesiony do jednostek szkolnych.
Podczas kampanii wrześniowej nie latał bojowo, był dowódcą Kompanii Obsługi Węzła Lotnisk nr 23. 17 września zgodnie z rozkazami dowództwa przeszedł do Rumunii. Zdołał dotrzeć do Francji. Objął stanowisko szefa grupy pilotów skierowanych na szkolenie w Ośrodku Wyszkolenia Myśliwskiego w Versailles. Po klęsce Francuzów został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymał przydział do 303. Dywizjonu Myśliwskiego „Warszawskiego” im. Tadeusza Kościuszki. Dowodził eskadrą B. 9 września 1940 roku przeszedł na stanowisko dowódcy 307. Dywizjonu Myśliwskiego Nocnego „Lwowskich Puchaczy”. Pod koniec października powrócił do Dywizjonu 303, jednak po dwóch tygodniach trafił do brytyjskiego 616. Dywizjonu Myśliwskiego RAF.
21 stycznia 1941 objął dowództwo polskiego 315. Dywizjonu Myśliwskiego „Dęblińskiego”. Piloci tej jednostki prowadzili patrole nad konwojami na Morzu Irlandzkim. Latem 1941 roku zaczęto ich wysyłać nad okupowaną Francję. 21 września 1941 roku prowadził swój dywizjon w osłonie bombowców atakujących cele we Francji. Podczas walki z niemieckimi myśliwcami Focke-Wulf Fw 190 zestrzelił dwóch przeciwników, jednak jego samolot został poważnie uszkodzony. Pilot zdołał awaryjnie wylądować na francuskiej ziemi. Trafił do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich Oflag XC koło Lubeki i Stalag Luft III w Żaganiu. Na początku 1945 roku jeńców ewakuowano na południowy zachód. W maju został uwolniony przez Brytyjczyków.
Podczas wojny uzyskał trzy pewne zestrzelenia, jedno prawdopodobne oraz uszkodził jeden samolot przeciwnika. Zdecydował się pozostać na emigracji. Jeszcze w 1945 roku rozpoczął studia w brytyjskiej Wyższej Szkole Lotniczej. Służbę zakończył w stopniu podpułkownika. Po demobilizacji wyjechał do Afryki Południowej. Został tam dyrektorem fabryki chemicznej. Zmarł w Kapsztadzie 4 grudnia 1988 roku.
