sobota,
Stanisław Likiernik
Stanisław Likiernik urodził się 25 czerwca 1923 roku w podwarszawskim Garwolinie. Wywodził się z rodziny o korzeniach żydowskich. Jego ojciec, Tadeusz Likiernik, był rotmistrzem kawalerii, byłym żołnierzem I Korpusu Polskiego na Wschodzie, uczestnikiem szarży pod Krechowicami i wojny polsko-bolszewickiej, który przed wojną pracował w II Oddziale Sztabu Głównego Wojska Polskiego w wywiadzie na kierunku niemieckim.
W momencie wybuchu drugiej wojny światowej Stanisław miał szesnaście lat. Po kampanii wrześniowej, pod koniec października jego ojciec został aresztowany przez gestapo, ostatecznie trafił do obozu jenieckiego. Młody Likiernik od 1940 roku uczył się na tajnych kompletach. W tym samym roku nawiązał kontakty z ruchem oporu. Rok później był już żołnierzem Związku Walki Zbrojnej. Początkowo uczestniczył w działaniach wywiadowczych oraz transportowaniu broni i tajnej prasy.
Od 1943 roku był członkiem Oddziału Dyspozycyjnego „Kolegium A” Kedywu Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej. Jego zwierzchnikiem był Stanisław Sosabowski „Stasinek”. Brał udział w wielu akcjach sabotażowo-dywersyjnych oraz likwidacjach konfidentów i wyróżniających się okrucieństwem funkcjonariuszy niemieckich. Były to m.in. atak na wartownię Bahnschutzpolizei na Dworcu Warszawa-Zachodnia w ramach akcji „Panienka”, starcie w ramach akcji „Pol” z załogą samochodu gestapo, podczas którego zginął znany z brutalności komendant Pawiaka Herbert Junk.
Podczas powstania warszawskiego był żołnierzem Zgrupowania „Radosław”. 1 sierpnia brał udział w udanym ataku na magazyny niemieckie na Stawkach. Czwartego dnia powstania został ranny podczas ataku na szkołę u zbiegu Leszna i ulicy Żelaznej, ostatecznie trafił do szpitala na Starym Mieście. 19 sierpnia 1944 roku powrócił do swojego oddziału, który od 12 sierpnia znalazł się w składzie Batalionu „Zośka”. Brał udział w obronie kościoła Jana Bożego.
W nocy z 30 na 31 sierpnia podczas próby przebicia się oddziałów powstańczych do Śródmieścia jego grupa została odcięta na terenie kontrolowanym przez nieprzyjaciela. Przez cały następny dzień powstańcy ukrywali się w piwnicach. Niemcy intensywnie przeszukiwali okolicę i obrzucali granatami piwnice, jednak żołnierze AK nie zostali odnalezieni. Po zapadnięciu zmroku dzięki niemieckiemu umundurowaniu zdobytemu na Stawkach powstańcy przeszli w szyku marszowym przez silnie obsadzony Ogród Saski na teren opanowany przez Polaków.
Ranny podczas nocnej walki Likiernik ponownie znalazł się w szpitalu. W drugim tygodniu września wrócił do oddziału. Walczył na Górnym Czerniakowie. Został ciężko raniony odłamkami granatu. Został przeniesiony do szpitala polowego przy ulicy Okrąg, a następnie do piwnicy przy ulicy Wilanowskiej. 18 września teren ten został zajęty przez Niemców, Likiernik cudem uniknął rozstrzelania. Został przeniesiony do piwnic w siedzibie gestapo w alei Szucha. Ponownie dopisało mu szczęście i następnego dnia trafił do Szpitala Dzieciątka Jezus. Po kapitulacji powstania ukryty pośród sprzętu medycznego wyjechał do Grodziska Mazowieckiego. Od października 1944 do kwietnia 1945 roku przebywał w szpitalu w Konstancinie.
W 1946 roku przez zieloną granicę wyjechał do Francji. Ukończył studia w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu. Pracował na stanowiska kierowniczych w firmie Philips. Otrzymał francuskie obywatelstwo. Wielokrotnie odwiedzał Polskę. Zmarł 17 kwietnia 2018 roku w Wersalu. 21 maja 2018 roku został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
