wtorek,
Potyczka pod Kościanem
„Ten przeciwrosyjski ruch szlachty polskiej obudził uśpione serce narodu, lecz chociaż pełen był czynów bohaterskich, skonał wskutek warcholstwa i błędów”
–– Włodzimierz Dzwonkowski o konfederacji barskiej, 1934.
16 sierpnia 1770 roku pod Kościanem konfederaci barscy rozgromili rosyjski oddział.
Konfederacja barska została zawiązana 29 lutego 1768 roku w miejscowości Bar na Podolu. Jednym z jej celów było zniesienie ustaw narzuconych przez Rosję. Doprowadziło to do wybuchu 4-letniej wojny domowej, która przez niektórych historyków uważana jest za pierwsze polskie powstanie narodowe.
W marcu 1770 roku Poznań zajęły przez wojska rosyjskie pod dowództwem generała Karola Rönnego. Miasto stało się bazą wypadową dla jednostek zwalczających oddziały konfederackie operujące na terenie Wielkopolski. 14 maja 1770 Rada Generalna Konfederacji powierzyła stanowisko regimentarza województw wielkopolskich, łęczyckiego, rawskiego, Prus Królewskich i Ziemi Dobrzyńskiej bogatemu szlachcicowi spod Sieradza Józefowi Zarębie. Postawił on sobie za cel odzyskanie stolicy Wielkopolski.
Latem 1770 roku wojska konfederackie wyruszyły spod Koniecpola w kierunku Poznania. Generał Rönne nie chciał dopuścić do oblężenia miasta i na spotkanie Konfederatów wysłał dwustuosobowy oddział żołnierzy. W okolicach Kościana doszło do konfrontacji. Rosyjski oddział został całkowicie rozbity. Na wieść o klęsce swoich żołnierzy Rönne zaniechał dalszych wypadów swoich żołnierzy i zaczął się przygotowywać do obrony Poznania, jednak na skutek konfliktów między dowódcami Konfederaci nie wykorzystali swojego sukcesu i nie przystąpili do oblężenia.
