niedziela,
Obrona Lanckorony
W czasie konfederacji barskiej, 20 lutego 1771 roku, rosyjskie wojska szturmowały zajęty przez konfederatów warowny zamek w Lanckoronie. Lanckorona to wieś w powiecie wadowickim, w województwie małopolskim. W latach 1366-1934 miejscowość miała prawa miejskie.
Konfederacja barska przez niektórych historyków uważana jest za pierwsze polskie powstanie narodowe. Konfederacja została zawiązana 29 lutego 1768 roku w miejscowości Bar na Podolu. Jednym z jej celów było zniesienie ustaw narzuconych przez Rosję. Doprowadziło to do wybuchu 4-letniej wojny domowej. W Małopolsce konfederaci przejęli w swoje ręce trzy potężne twierdze – klasztor w Tyńcu, klasztor na Jasnej Górze i zamek w Lanckoronie.
Na zamek w Lanckoronie postanowił uderzyć rosyjski pułkownik Aleksandr Suworow. Jego korpus liczący 1800 żołnierzy dotarł do miasta rankiem 20 lutego. Siły konfederatów w Lanckoronie to 400 kawalerzystów i 80 piechurów. Na wieść o nadciągających wojskach rosyjskich kawaleria wycofała się w kierunku Zatora, a piechota skierowała się do zamku.
Stroma góra lanckorońska była oblodzona i pokryta zaspami śniegu. Mimo to wojsko Suworowa błyskawicznie na wzgórze zamkowe i przełamało opór na stanowiskach umieszczonych przed murami twierdzy. Obrońcy uciekali w popłochu, jednak zdołali podnieść most zwodzony. Rosjanie rozpoczęli ostrzał z armaty.
Pod osłoną zamkowych murów przegrupowali swoje siły i postanowili przeprowadzić kontratak. Uderzenie nastąpiło z dwóch stron, główne siły przez most zwodzony zaatakowały przeciwników od czoła na bagnety, mała grupa konfederatów wydostała się z twierdzy przez boczną furtkę i przeprowadziła szturm ze skrzydła. Ciężka walka trwała wiele godzin, jednak zakończyła się totalną klęską Rosjan. Stracili oni prawie pół tysiąca żołnierzy i wieczorem odstąpili od oblężenia.
