czwartek,
ORP Wilk
Podobnie jak „Żbik” i „Ryś”, ORP Wilk był okrętem typu „Wilk”. Na początku lat dwudziestych polska Marynarka Wojenna opracowała plan rozbudowy floty – „Mały plan budowy floty”. Plany przewidywały budowę dziewięciu okrętów podwodnych. Trzy z nich miały być stawiaczami min. Budowa okrętów miała być sfinansowana z francuskiej pożyczki, dlatego w przetargu brały udział stocznie wyłącznie z tego kraju. Pod koniec 1926 roku podpisano z Francuzami umowę na dostawę dwóch kontrtorpedowców i trzech okrętów podwodnych. Pierwszy okręt, późniejszy ORP Wilk, powstał w stoczni Ateliers et Chantiers Augustin-Normand w Hawrze.
ORP Wilk został zwodowany jako pierwszy z polskich stawiaczy min i od tej jednostki wzięła się nazwa całego typu. Okręt wchodził w skład Dywizjonu Okrętów Podwodnych. Oficjalne wejście jednostki do służby nastąpiło 31 października 1931 roku, tego samego dnia odbyła się ceremonia podniesienia bandery, a Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski, wcielił jednostkę w skład okrętów wojennych Rzeczypospolitej.
Po wybuchu drugiej wojny światowej polskie okręty podwodne prowadziły działania według planu o kryptonimie „Worek”. Jego założeniem była obrona Helu przed spodziewanym niemieckim desantem morskim. Polska strategia z 1939 roku okazała się błędem, okręty podwodne operujące na małym obszarze w bezpośredniej strefie przybrzeżnej w statycznych sektorach były łatwym celem ataków przeważających sił niemieckich jednostek nawodnych i lotnictwa. Nie mogły wykorzystać swoich walorów ofensywnych.
2 września ORP Wilk został wykryty przez dwa niemieckie trałowce, ich atak bombowy zakończył się uszkodzeniem polskiego okrętu. Następnego dnia „Wilk” postawił na Zatoce Gdańskiej zagrodę minową z 20 min, prawdopodobnie na jednej z nich w grudniu 1939 roku zatonął niemiecki kuter rybacki. 4 września okręt ponownie był atakowany bombami głębinowymi. Wobec kolejnych uszkodzeń w następnych dniach i braku możliwości uzupełnienia zapasów paliwa w polskich portach 11 września załoga okrętu otrzymała zgodę na udanie się w stronę Wielkiej Brytanii lub Szwecji. Aby uniknąć internowania, ORP Wilk przez cieśniny duńskie przedostał się do Anglii, 20 września wpłynął do portu Rosyth.
Po wymaganych remontach i przeróbkach okręt dołączył do 2. Flotylli Okrętów Podwodnych w Rosyth. Od listopada 1939 roku operował na Morzu Północnym, kilkukrotnie był uszkodzony przez niemieckie samoloty. 20 czerwca 1940 roku w nocy staranował niezidentyfikowany obiekt. Początkowo sądzono, że był to niemiecki U-Boot, jednak pojawiły się alternatywne hipotezy, według których był to holenderski okręt podwodny O-13 lub boja.
W 1941 roku „Wilk” przeszedł remont. Jego przydatność została nisko oceniona i jednostka została oddelegowana do zadań szkoleniowych. We wrześniu 1946 roku polskie władze emigracyjne przekazały okręt Brytyjczykom. Dopiero pod koniec 1952 roku będący w kiepskim stanie technicznym „Wilk” został sprowadzony do Polski. Ewentualny remont uznano za nieopłacalny i w 1954 roku jednostka została zezłomowana.
