piątek,
Juliusz Rómmel
Juliusz Karol Wilhelm Józef Rómmel urodził się 3 czerwca 1881 roku w Grodnie. Wywodził się ze szlachty kurlandzkiej. Jego ojciec był wyższym oficerem armii rosyjskiej. Ukończył Korpus Kadetów w Pskowie, a następnie Konstantynowską Szkołę Wojskową w Petersburgu. W 1903 roku jako podporucznik otrzymał przydział do 1. Gwardyjskiego Pułku Artylerii Polowej. Brał udział w wojnie japońsko-rosyjskiej. Podczas pierwszej wojny światowej dowodził 1. Brygadą Artylerii na froncie austriackim. Po rewolucji lutowej wstąpił do I Korpusu Polskiego, a później służył w III Korpusie Polskim. Latem 1918 roku został internowany przez wojska austro-węgierskie.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. Krótko dowodził Obozem Artylerii w Rembertowie, a później jako pierwszy dowódca 8. Pułkiem Artylerii Polowej. W marcu 1919 roku objął stanowisko dowódcy II Brygady Artylerii Legionów przemianowanej wkrótce na I Brygadę Artylerii Legionów. Z tą jednostką walczył z bolszewikami na Wileńszczyźnie i podczas wyprawy kijowskiej. Latem 1920 roku objął dowództwo 1. Dywizji Jazdy. 31 sierpnia 1920 roku jego jednostka pod Komarowem stoczyła zwycięską bitwę z bolszewicką 1. Armią Konną Siemiona Budionnego. Była to największa bitwa konnicy w wojnie polsko–bolszewickiej i ostatnia wielka bitwa kawalerii w dziejach Europy. Po zażartych walkach osławiona Konarmia Budionnego została rozbita.
Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku. W 1922 roku awansował do stopnia generała brygady. Zajmował wiele wysokich stanowisk w Wojsku Polskim. W 1939 roku już jako generał dywizji został dowódcą Armii „Łódź”. Głównym zadaniem tej formacji była obrona terenów pomiędzy strefą operowania Armii „Poznań” i Armii „Kraków”. Długość podległego jej odcinka umiejscowionego wynosiła 120 kilometrów. 1 września na Armię „Łódź” spadło potężne niemieckie uderzenie. W kolejnych dniach września 1939 roku silne niemieckie natarcia zepchnęły żołnierzy Armii „Łódź” w głąb kraju.
6 września sztab generała został zbombardowany przez samoloty Luftwaffe pod Łodzią. Rómmel wydał rozkaz wyjazdu na wschód, co wielu historyków ocenia bardzo negatywnie. W ten sposób utracił kontakt ze swoją armią. Następnego dnia nowym dowódcą Armii „Łódź” został generał Wiktor Thommée. Ostatecznie generał Juliusz Rómmel 8 września dotarł do Warszawy i został dowódcą Grupy Armii Warszawa, przekształconej następnie na Armię „Warszawa”. Jako najstarszy stopniem oficer w oblężonej stolicy po latach twierdził, że dowodził jej obroną, choć faktycznie obowiązki te pełnił generał Walerian Czuma. Rómmel jest obwiniany o nieudzielenie pomocy wycofującej się Armii „Poznań”. To zdecydował o kapitulacji stolicy. Dzień przed tym powołał Służbę Zwycięstwu Polski.
Po klęsce wrześniowej trafił do obozu jenieckiego Oflag VII A Murnau w Bawarii, gdzie był starszym obozu. Pod sam koniec wojny uciekający niemiecki komendant oflagu przekazał mu władzę nad obozem. Po wyzwoleniu przez Amerykanów krótko przebywał we Francji. Latem 1945 roku wrócił do Polski, gdzie był uroczyście witany przez komunistyczne władze. Rozpoczął służbę w Ludowym Wojsku Polskim jako doradca do spraw szkolenia Naczelnego Dowódcy marszałka Michała Roli-Żymierskiego. Po dwóch latach przeszedł w stan spoczynku. Zmarł 3 września 1967 roku w Warszawie.
