czwartek,
Józef Wybicki
Józef Rufin Wybicki herbu Rogala urodził się 29 września 1747 roku w Będominie niedaleko Kościerzyny. Jako dwudziestolatek został wybrany posłem na Sejm z okręgu kościerskiego powiatu mirachowskiego. W latach 1767–1768 brał udział w obradach Sejmu, które przeszły do historii jako „sejm repninowski” z powodu polityki zastraszania prowadzonej przez rosyjskiego posła Nikołaja Repnina. Wybicki 27 lutego 1768 roku mimo młodego wieku w obecności króla i Repnina zaprotestował przeciw wszystkim aktom tego sejmu i polityce rosyjskiej. Brał udział w konfederacji barskiej. Po klęsce konfederatów w bitwie pod Kcynią pod przybranym nazwiskiem studiował w Holandii prawo, filozofię i nauki przyrodnicze.
Po powrocie do kraju początkowo został podwojewodzim poznańskim, później wyjechał do Warszawy i otrzymał od króla godność szambelana. W tym okresie wspierał także prace nad naprawą ustroju państwa, m.in. wziął udział w opracowaniu „Zbioru praw sądowych”. Dał się poznać jako publicysta, tworząc cykl „Listy patriotyczne do Jaśnie Wielmożnego eks-kanclerza Zamoyskiego, prawa układającego, pisane”, w którym zawarł swoje społeczne i polityczne poglądy. W 1781 roku zamieszkał w majątku w Manieczkach koło Śremu i zajął się pracą w gospodarstwie oraz twórczością literacką. W 1794 roku dołączył do insurekcji kościuszkowskiej, otrzymał od Tadeusza Kościuszki rangę generała-majora ziemiańskiego. W niecodziennych okolicznościach poznał Henryka Dąbrowskiego, płomiennym przemówieniem uratował go przed karą śmierci za domniemaną zdradę. Był to początek długoletniej przyjaźni. Po upadku powstania wyjechał do Paryża.
9 stycznia 1797 roku Henryk Dąbrowski podpisał z rządem Republiki Lombardzkiej umowę, potwierdzoną przez Napoleona, o utworzeniu Legionów Polskich we Włoszech. Wybicki postanowił dołączyć do polskich oddziałów i latem 1797 roku przyjechał do Reggio nell’Emilia. Był pod wielkim wrażeniem, kiedy zobaczył polskie mundury i usłyszał polski język. W tym okresie napisał słowa pieśni „Mazurek Dąbrowskiego”, która w 1927 roku stała się polskim hymnem narodowym.
W okresie Księstwa Warszawskiego sprawował urząd senatora-wojewody, po Kongresie Wiedeńskim współtworzył Królestwo Polski. W 1821 roku wycofał się z życia publicznego, zmarł 10 marca 1822 roku w Manieczkach.
