sobota,
Gustaw Andrzej Mokrzycki
Dzisiaj mija rocznica urodzin polskiego inżyniera i konstruktora, oficera Wojska Polskiego, propagatora i teoretyka lotnictwa.
Gustaw Andrzej Mokrzycki urodził się 1 października 1894 roku we Lwowie. Rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej, jednak naukę przerwał wybuch pierwszej wojny światowej. Jako mieszkaniec zaboru austriackiego został wcielony do armii austro-węgierskiej. W 1915 roku został skierowany do lotniczej Szkoły Oficerskiej. PO jej ukończeniu służył jako obserwator. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego, był oficerem technicznym III Grupy Lotniczej. Oddelegowano go na Politechnikę w celu ukończenia studiów. Po ich ukończeniu został skierowany na roczną specjalizację do Êcole Supérieure d'Aéronautique w Paryżu.
Po powrocie z Francji uzyskał awans do stopnia kapitana. Początkowo pracował w Wydziale Technicznym Departamentu III Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie zajmował się organizowaniem Szkołę Mechaników Lotniczych w Bydgoszczy. W 1923 roku został urlopowany ze służby wojskowej. Po dwóch latach przeszedł do rezerwy.
Jako cywil rozpoczął pracę na Politechnice Warszawskiej. Wykładał przedmioty związane z lotnictwem. Odbył praktykę w Wielkopolskiej Wytwórni Samolotów „Samolot”, gzie organizował produkcję. W 1928 roku objął Katedrę Budowy Samolotów i Mechaniki Lotu na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Od 1929 roku kierował Instytutem Badań Technicznych Lotnictwa. W latach 1930–1939 był profesorem na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Pracował nad konstrukcjami bezogonowymi oraz silnikami rakietowymi.
W 1932 roku zaprojektował samolot skrzydła PZL.22. Była to konstrukcja w układzie latającego skrzydła. Był to pierwszy i jedyny zbudowany polski samolot bezogonowy. Budowę prototypu sfinansowała Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. W czasach II Rzeczpospolitej był to zbyt nowatorski samolot i krytykowany przez niektórych ekspertów nie wyszedł poza fazę prototypu. Profesor Mokrzycki współpracował z Komórką Uzbrojenia Wojska Polskiego nad wykorzystaniem silników rakietowych w pociskach artyleryjskich. Opracował ulepszoną wersję samolotu sportowego Mignet „Pou-du-Ciel”. W ramach pracy dyplomowej jego studenci zaprojektowali samolot bezogonowy, jednak prac nad maszyną nie kontynuowano w praktyce.
Po wybuchu drugiej wojny światowej przedostał się do Francji, gdzie powrócił do służby wojskowej. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Służył m.in. w Biurze Instrukcji i Tłumaczeń przy Centrum Polskich Sił Powietrznych w Blackpool. Pod koniec 1941 roku jako ekspert został oddelegowany do Victory Aircraft w Kanadzie. Zajmował się tam organizacją produkcji. Był inicjatorem i organizatorem Wydziału Lotniczego w Ecole Polytechnique przy Uniwersytecie w Montrealu.
W 1944 roku przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. Podjął pracę w amerykańskim przemyśle lotniczym. W 1949 roku przyjął obywatelstwo amerykańskie. Pracował m.in. nad systemami sterowania automatycznego samolotów myśliwskich i pocisków sterowanych. Opracował automatycznego pilota do łagodzenia podmuchów i odkształceń bocznych samolotów, który znalazł powszechne zastosowanie w samolotach pasażerskich. Był cenionym ekspertem, po przejściu na emeryturę pracował jako konsultant. Zmarł 22 października 1992 roku w Fullerton. Pozostawił po sobie wiele prac naukowych związanych z lotnictwem. Wychował dziesiątki inżynierów.
