niedziela,
Bitwa pod Wołodarką
W dniach 29-31 maja 1920 roku miała miejsce bitwa pod Wołodarką. Mimo przewagi bolszewików zwycięsko wyszli z niej Polacy. Wołodarka to miejscowość położona w odległości około 120 kilometrów na południowy zachód od Kijowa.
Podczas wyprawy kijowskiej okazało się, że zaplanowana przez Józefa Piłsudskiego decydująca rozprawa z sowiecką armią nie ma szans realizacji. Bolszewicy unikali walnych bitew i wycofywali swoje oddziały. Po zajęciu przez Polaków Kijowa sowieckie dowództwo do walk na Ukrainie skierowało 1 Armię Konną Siemiona Budionnego. 26 maja 1920 roku Armia Czerwona ruszyła do ofensywy. 29 maja dołączyli się do niej żołnierze Budionnego, którzy mieli przeprowadzić główne uderzenie.
Po przekroczeniu Dniepru 1 Konarmia kierowała się w stronę strategicznie ważnego węzła kolejowego w Koziatynie. W miejscowościach Wołodarka, Berezno i Nowochwastów bolszewicy napotkali polskie oddziały. W tym rejonie po wcześniejszych ciężkich walkach znalazła się polska 1 Dywizja Kawalerii pod dowództwem generała Aleksandra Karnickiego. Ciekawostkę stanowi fakt, że Kaniowski był dowódcą Budionnego podczas pierwszej wojny światowej.
Początkowo walki miały formę niewielkich potyczek. W godzinach wieczornych szarża polskiego 1. pułku ułanów mimo wielu poległych żołnierzy zadała bolszewikom bolesne straty. Ostatecznie sześciokrotnie liczniejsze oddziały Budionnego zostały zmuszone do odwrotu. Po trzech dniach walk obie armie zajęły pozycje wyjściowe sprzed bitwy. 31 maja na stronę Polaków przeszła część przymusowo wcielonych do Armii Czerwonej żołnierzy 3. Brygady Kawalerii Kozaków Dońskich.
