poniedziałek,
Bitwa pod Wojniczem
3 października 1655 roku wojska hetmana Lanckorońskiego starły się ze Szwedami.
W 1655 roku król szwedzki Karol X Gustaw uderzył na Polskę. Rozpoczęła się wojna zwana potopem szwedzkim. Pierwsza faza konfliktu była pasmem szwedzkich sukcesów, osłabiona licznymi wojnami Rzeczpospolita nie mogła skutecznie się bronić. Żołnierze Karola Gustawa z łatwością szybko zajęli Wielkopolskę. 8 września Szwedzi bez walki wkroczyli do stolicy Rzeczypospolitej.
Karol Gustaw z większością oddziałów ruszył na południe. 16 września 1655 roku pod Żarnowem w okolicach Opoczna polskie wojska tylko dzięki szczęściu uniknęły całkowitego pogromu. 25 września Szwedzi dotarli pod Kraków. Szwedzki król Karol X Gustaw zostawił pod komendą Arvida Wittenberga osiem tysięcy żołnierzy, a sam wyruszył przeciw oddziałom hetmana polnego koronnego Stanisława Lanckorońskiego.
Hetman Lanckoroński ze swoim wojskiem opuścił Kraków 24 września razem z polskim królem Janem Kazimierzem i ruszył w stronę Tarnowa. Później Jan Kazimierz udał się do Nowego Targu, a Lanckoroński postanowił przygotować zasadzkę w okolicy Wiśnicza. 3 października nadeszli żołnierze Karola Gustawa. Siły przeciwników były zbliżone, każda strona dysponowała oddziałami liczącymi około sześciu tysięcy ludzi.
Starcie pod Wojniczem rozpoczęło się od polskiego uderzenia zaskakującego maszerujących wrogich żołnierzy. Husaria dowodzona przez Aleksandra Koniecpolskiego i pancerni pod komendą Dymitra Wiśniowieckiego rozbili oddział rajtarów Böddekera, jednak dało to Szwedom czas na przygotowanie obrony.
Kiedy polska jazda dotarła do pobliskiego wąwozu, została ostrzelana z broni palnej przez ukrytych dragonów i muszkieterów. Jednocześnie z boków uderzyli rajtarzy pod wodzą Karola Gustawa i Sulzbacha. Na polskich tyłach pojawił się oddział rajtarów Burhardta Mullera. Polskie wojska zaczęły uciekać. Lanckoroński nie zdołał już opanować sytuacji.
Polacy pod Wojniczem popełnili błąd taktyczny. Zbyt mocno wierzyli w zaskoczenie i siłę swojego koncentrycznego uderzenia. Zaprawione w bojach szwedzkie oddziały zdołały szybko opanować sytuację i oskrzydlić przeciwnika. Po bitwie Szwedzi zajęli Wojnicz i Tarnów. Po silnej agitacji wysłanników szwedzkich i ich zwolenników większość polskich żołnierzy walczących pod Wiśniczem uznała władzę króla szwedzkiego. Karola X Gustawa za swojego króla uznali m.in. Stanisław Lanckoroński, Aleksander Koniecpolski, Dymitr Wiśniowiecki i Jan Sobieski.
