wtorek,
Bitwa pod Połonką
W latach 1654–1667 trwała wojna polsko–rosyjska. Na początku 1660 roku w Wielkim Księstwie Litewskim jedynie niewielki obszar terytorium nie był zajęty przez Rosjan. 23 marca 1660 roku wojska Carstwa Rosyjskiego rozpoczęły oblężenie twierdzy Lachowicz na Nowogródczyźnie. Po zawarciu traktatu pokojowego kończącego potop szwedzki w maju 1660 roku, w czerwcu ruszyła ofensywa wojsk Rzeczypospolitej. Oddziały litewskie prowadził Paweł Sapieha, polskimi formacjami dowodził Stefan Czarniecki. Na wieść o tym Iwan Chowański, rosyjski dowódca oblegający Lachowicze, ruszył naprzeciw polsko-litewskim wojskom.
28 czerwca polska straż przednia dotarła w pobliże miejscowości Połonka i natknęła się na czołówkę armii rosyjskiej. Polacy zorientowali się, że mają przed sobą przeważające siły przeciwnika i zajęli pozycje obronne wytyczone przez linię rzeki Połonka. Rosyjski atak na groblę został odrzucony przez kontratak husarii. Chowański, licząc na mniejszy opór, próbował większością swoich sił uderzyć przez rzekę na oddziały litewskie, jednak po raz drugi został odparty. W tym czasie żołnierze Stefana Czarnieckiego opanowali groblę.
Rozpoczął się frontalny atak oddziałów polsko-litewskich. Znaczna część polskiej jazdy obeszła lewe skrzydło armii Chowańskiego i uderzyła na tyły Rosjan. Szyk wojsk moskiewskich się załamał. Do ucieczki rzuciła się rosyjska jazda, a litewska pogoń doprowadziła do jej rozproszenia. Chorąży orszański Samuel Kmicic zawzięcie ścigał Rosjan przez sześćdziesiąt kilometrów. Pogoni zdołał ujść „dwa razy w łeb cięty” ranny dowódca sił moskiewskich Iwan Chowański. Osamotniona rosyjska piechota stawiła zaciekły opór, jednak Polacy i Litwini skoncentrowali wokół niej własne i zdobyczna działa, po czym otworzyli ogień, zadając przeciwnikowi straszliwe straty. Atak konnicy Czarnieckiego dokończył dzieła.
Po bitwie armia Iwana Chowańskiego przestała istnieć. Oblegane od trzech miesięcy Lachowicze zostały uwolnione.
