wtorek,
Bitwa pod Lututowem
W trakcie powstania styczniowego 15 czerwca 1863 roku na polach pomiędzy wsiami Piasków a Lututów Polacy starli się z przeważającymi siłami Moskali.
Liczący 250 żołnierzy oddział pułkownika Antoniego Korotyńskiego powstał kilka dni wcześniej. Większość powstańców uzbrojonych głównie w kosy pochodziła z terenów objętych przez zabór pruski. Informacja o nowym oddziale dość szybko dotarła do Rosjan, którzy błyskawicznie zorganizowali obławę.
14 czerwca przeciwko powstańcom skierowano oddziały z dwóch rosyjskich garnizonów – kaliskiego i wieluńskiego. Siły rosyjskie liczyły ponad 1600 żołnierzy. Polacy znaleźli się w kleszczach, od północy nadciągały oddziały pułkownika Tarasenkowa, od południa ludzie pułkownika Pomerancewa. Po czterdziestu kilometrach marszu Rosjanie zdecydowali się na postój.
15 czerwca rosyjski zwiad natknął się na jeden z powstańczych posterunków. Powiadomiony o tym pułkownik Korotyński był zaskoczony szybką akcją Rosjan i zarządził odwrót. Nie wiedział, że z drugiej strony zbliża się pozostała część oddziałów Moskali. Kiedy dowódca powstańców zorientował się w swojej sytuacji, podzielił swoich żołnierzy na dwie grupy. Lepiej uzbrojeni mieli podjąć próbę przebicia się przez okrążenie.
Na miejscu miał pozostać Korotyński z oddziałem uzbrojonym wyłącznie w kosy. Około godziny 11:00 pomiędzy wsią Piasków a Lututowem rozpoczęła się bitwa. Wobec olbrzymiej przewagi Rosjan powstańcy byli skazani na pewną śmierć. Większość z nich poddała się po trzech godzinach walki. Ciężko ranny pułkownik Antoni Korotyński zmarł po kilku dniach. Rosyjski dowódca pułkownik Pomerancew wydał Kozakom rozkaz wymordowania wziętych do niewoli powstańców.
Prawdopodobnie druga grupa Polaków również została rozbita, ponieważ brak jest informacji na temat jej dalszej aktywności.
