sobota,
Adam Kowalczyk
Dziś przypada rocznica śmierci pułkownika Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, uczestnika kampanii wrześniowej, walk we Francji oraz bitwy o Anglię.
Adam Franciszek Kowalczyk urodził się 1 października 1903 w Brzeźniu niedaleko Sieradza. Pochodził z chłopskiej rodziny. Miał dziewięcioro rodzeństwa. Jako piętnastolatek w 1918 roku uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Zduńskiej Woli. W 1920 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego i walczył z bolszewikami. Jako żołnierz 1. Dywizji Litewsko-Białoruskiej brał udział w buncie Żeligowskiego. Później wrócił do nauki w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Łowiczu.
W 1925 roku zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie. Rok później na własną prośbę przeszedł do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. W 1928 roku uzyskał nominację na podporucznika obserwatora. Otrzymał przydział do 13. Eskadry Niszczycielskiej Nocnej. Po ukończeniu kursu pilotażu podstawowego w dęblińskim Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa oraz kursu pilotażu myśliwskiego w 2. Pułku Lotniczym w Krakowie został pilotem 1. Pułku Lotniczego. Do wybuchu drugiej wojny światowej służył w 112. Eskadrze Myśliwskiej.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził dywizjonem myśliwskim w składzie Brygady Pościgowej. Już 1 września 1939 roku zestrzelił dwa niemieckie bombowce, były to Heinkel He 111 oraz Dornier Do 17. 17 września zgodnie z rozkazami dowództwa udał się do Rumunii. Zdołał dotrzeć do Francji. Odbył przeszkolenie na samolotach francuskich w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Bron. Dowodził eskadrą w 1/145 Polskim Dywizjonie Myśliwskim Warszawskim, a następnie XI Kluczem Kominowym „Kow”.
W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Po szkoleniu na samolotach brytyjskich otrzymał przydział do 607. Dywizjonu RAF „County of Durham”. W listopadzie objął dowództwo polskiego 303. Dywizjonu Myśliwskiego „Warszawskiego” im. Tadeusza Kościuszki. Na początku 1941 roku został przeniesiony do 317. Dywizjonu Myśliwskiego „Wileńskiego”. Później służył jako oficer łącznikowy. W 1943 roku z uwagi na wiek zbliżający się do górnej granicy wiekowej pilotów myśliwskich przeniesiono go do lotnictwa bombowego. Latał jako pilot w 300. Dywizjonie Bombowym „Ziemi Mazowieckiej”. W styczniu 1944 roku objął dowództwo tej jednostki. Po zakończeniu tury lotów bojowych w kwietniu 1944 roku oddelegowano go do Wyższej Szkoły Lotniczej w Weston-super-Mare. Po jej ukończeniu służył na stanowiskach dowódczych w wojskowym szkolnictwie lotniczym.
Wojnę zakończył w stopniu podpułkownika. Po demobilizacji pozostał na emigracji. Od 1948 roku mieszkał w Argentynie. Zmarł 7 maja 1972 roku w Buenos Aires w Argentynie.
