wtorek,
Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”
Co roku 1 marca obchodzimy Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”, polskie święto poświęcone upamiętnieniu żołnierzy antykomunistycznego i niepodległościowego podziemia.
„Gdy zginie jeden, nastąpi drugi.
Kroczymy w bliznach do Wolności bram”
–– pieśń antykomunistycznej partyzantki podlaskiej.
Inicjatorem ustanowienia święta był prezydent Lech Kaczyński. Na początku marca 2010 roku prezydencki projekt ustawy wpłynął do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Po śmierci prezydenta Kaczyńskiego inicjatywa została podtrzymana przez prezydenta Bronisława Komorowskiego. 3 lutego 2011 roku Sejm uchwalił ustawę o ustanowieniu Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”. Data święta nie jest przypadkowa, zaproponowały ją środowiska kombatanckie i ma ona znaczenie symboliczne. 1 marca 1951 roku w więzieniu mokotowskim wykonano wyroki śmierci na siedmiu członkach IV Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość: Łukaszu Cieplińskim, Mieczysławie Kawalcu, Józefie Batorym, Adamie Lazarowiczu, Franciszku Błażeju, Karolu Chmielu i Józefie Rzepce.
„NKWD z całą pasją wściekłości przeprowadza aresztowania dowódców AK. Bada w bestialski sposób, bije drutem kolczastym, kłuje szpilki za paznokcie, łamie żebra i wszystkich wywozi do Rosji...”
–– raport komendanta Okręgu Białystok Władysława Liniarskiego, luty 1945.
Żołnierzami wyklętymi nazywani są członkowie antykomunistycznego, niepodległościowego ruchu partyzanckiego, przeciwstawiający się sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR od początku 1944 roku. Liczbę wszystkich osób czynnie walczących w ramach niepodległościowego podziemia szacuje się na 120–180 tysięcy osób. Kolejne tysiące ludzi w ramach „utrwalania władzy ludowej” znalazło się w sowieckich łagrach. Po dwóch komunistycznych „amnestiach” i sfałszowanych wyborach do Sejmu, wobec braku reakcji na sytuację w Polsce USA i Wielkiej Brytanii, po 1947 roku niepodległościowe podziemie zbrojne liczyło nie więcej niż dwa tysiące ludzi. Ostatnim żołnierzem antykomunistycznego podziemia był Józef Franczak „Lalek", który zginął w obławie osiemnaście lat po wojnie – 21 października 1963 roku. Żołnierze wyklęci są określani także jako „żołnierze drugiej konspiracji” lub „żołnierze niezłomni”. Autorem nazwy „żołnierze wyklęci” był publicysta historyczny Leszek Żebrowski, po raz pierwszy użyto jej w 1993 roku w tytule wystawy „Żołnierze Wyklęci – antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 roku”.
„W razie przejawów większej i nieuchwytnej działalności AK w danym terenie należy wykonać ogólną pacyfikację. Wszystkie przestępstwa, jakie zdarzają się na terenie, składać na rachunek AK”
–– instrukcja KC Polskiej Partii Robotniczej.
NKWD i polscy komuniści walczyły z podziemiem niepodległościowym podstępnymi metodami, często posuwając się do oszustwa. Stosowano fałszywe obietnice, groźby i tortury. Szacuje się, że komuniści zamordowali ponad 20 tysięcy żołnierzy, wielu członków podziemia otrzymało wyroki więzienia. Na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych przetrzymywano w obozach pracy ponad ćwierć miliona Polaków. Komunistyczna propaganda wobec członków podziemia niepodległościowego używała negatywnych określeń w stylu „bandy reakcyjnego podziemia”. Przez wiele lat rządów komunistów w naszym kraju historia niepodległościowego podziemia była fałszowana i zatajana. Wydawano wiele kłamliwych książek przedstawiających fałszywy obraz „żołnierzy wyklętych”. Ich autorami byli często uczestnicy walk o „utrwalanie władzy ludowej”. W wolnej Polsce wielu historyków i publicystów historycznych stara się przedstawić społeczeństwu prawdziwy wizerunek bohaterów, którzy z bronią w ręku walczyli w obronie niepodległego bytu państwa polskiego.
