czwartek,
Rewolucja w Rumunii
W 1965 roku stanowisko I sekretarza Rumuńskiej Partii Robotniczej objął Nicolae Ceaușescu. Za jego rządów Rumunia pogrążyła się w biedzie i zacofaniu, a wszelkie przejawy opozycji brutalnie likwidowała służba bezpieczeństwa Securitate. W 1989 roku w krajach bloku wschodniego dokonywały się przemiany i komuniści oddawali władzę, jednak wydawało się, że reżim Ceaușescu jest na to odporny.
„Macie pewność, że do dożyjecie do dziewiątego stycznia?”
Michaił Gorbaczow do rumuńskiej delegacji, 4 grudnia 1989 roku.
15 grudnia 1989 roku w mieście Timișoara wybuchł protest w obronie karnie przeniesionego do innej parafii pastora ewangelickiego László Tőkésa. Następnego dnia na miejscu pojawiły się komunistyczne służby i przystąpiły do próby rozprawy z uczestnikami protestu, jednak 17 grudnia manifestacje trwały nadal. Wtedy użyto broni palnej, zginęło kilkadziesiąt osób. Ceaușescu zlekceważył wagę wydarzeń w Timișoarze i 18 grudnia udał się z wizytą do Iranu, tymczasem wojskowi odstąpili od pacyfikacji demonstrantów, a rozruchy rozpoczęły się w kolejnych miastach.
21 grudnia, po powrocie Ceaușescu, w Bukareszcie zwołano transmitowany przez państwową telewizję wiec poparcia dla władzy, na którym dyktator został wygwizdany. Następnego dnia Ceaușescu próbował przemawiać do tłumu zgromadzonego przed Komitetem Centralnym, jednak w odpowiedzi buntownicy wdarli się do budynku. Dyktator wraz z żoną ewakuował się śmigłowcem z dachu Komitetu Centralnego. Małżeństwo zostało zatrzymane przez policję w Târgoviște. 25 grudnia Ceaușescu i jego żona stanęli przed pośpiesznie zwołanym trybunałem wojskowym i oskarżeni m.in. o nielegalne gromadzenie bogactwa oraz ludobójstwo. Proces trwał niecałą godzinę, wyrok śmierci wykonano jeszcze tego samego dnia.
Tego samego dnia powołano Front Ocalenia Narodowego, którego pierwszymi członkami byli wojskowi oraz członkowie Rumuńskiej Partii Komunistycznej. FON wygrał przeprowadzone w maju 1990 roku wybory parlamentarne, a jego przywódca Ion Iliescu został prezydentem Rumunii. Nowy rząd nie przeprowadził demokratyzacji, poważniejsze reformy w Rumunii nastąpiły dopiero w 1997 roku, po objęciu prezydentury przez Emila Constantinescu.
Rumunia była jedynym krajem bloku wschodniego, w którym krwawo obalono komunistyczną dyktaturę. Do dziś toczą się dyskusje na temat spontaniczności rewolucji, być może wydarzenia w Rumunii w końcu 1989 roku były inspirowane przez ludzi z bliskiego otoczenia dyktatora w celu przejęcia władzy.
